چهارشنبه، 27 فروردين، 1382

سوفيست: ببخشيد حاج آقا! يک سوال داشتم.

آخوند: بپرس آقا جون.

سوفيست: دين برای انسان آمده يا انسان برای دين؟

آخوند: ببين جوان! دين برای انسان اومده. اما انسان وقتی به کمال می‌رسد و سعادتمند می‌شود که خودش رو دربست مطيع دين و امر و نهی‌های اون قرار بده.

سوفيست: خوب! اگر انسان اين کار رو کرد، چه موقع به کمال و سعادت می‌رسه؟ يعنی چه موقع می‌فهمه که سعادتمند شده؟

آخوند: [در کمال زرنگی] خوب! اين ديگه اون دنيا معلوم می‌شه. يعنی وقتی که رفت آخرت می‌فهمه که سعادتمند شده و به بهشت می‌ره.

سوفيست: حاج آقا! اما من از کجا مطمئن باشم که در اون دنيا چنين اتفاقی می‌افته؟! از کجا بدونم که پاداش محروم کردن خودم رو از اينهمه لذت‌های اين دنيايی خواهم گرفت؟! اصلا از کجا معلوم که اون پاداش به اينهمه سختی و محروميت از لذت‌های اين دنيا بيارزد؟!

آخوند: [در حالی که عصبانی شده] ببينم! مگه تو به خدا شک داری؟ هان! بگو تا بدونم.

سوفيست: بگذريم. خب! تکليف اون انسان توی اين دنيا چی می‌شه؟

آخوند: [که سوال من رو نفهميده] پس معلوم شد که در خدا شک داری، که سوال انحرافی می‌پرسي.

سوفيست: منظورم اينه که آيا اين دين در همين دنيا نبايد به انسان آرامش، شادی و اميد بده؟ شما همه ملاک‌ها و نتائج رو به اون دنيا منتقل کرديد. آخه پس اين دنيائی که من الان دارم توش زندگی می‌کنم و بهش يقين دارم و نقد هست نه نسيه، اين چی می‌شه؟!

آخوند:[که واقعا داغ کرده] من از اول فهميدم که تو ضعيف‌الايمان هستی! از سوالاتت معلوم بود که سر توی کتاب‌های اين روشنفکران ملحد داری!

سوفيست:حاج آقا! حالا شما جواب بنده رو می‌ديد يا نه؟

آخوند: جواب تو رو قرآن داده: "و فی قلوبهم مرض فزادهم الله مرضا"، "و فی قلوبهم زيغ" تو دلت بيماره، قلبت زنگار گرفته. خدا هم رهايت کرده. دعا می‌کنم که اگر لياقتش رو داری هدايت بشی و الا خدا شر تو و امثالت رو از سر مسلمين کم کنه!!!!!!!!!

[سوفيست در حالی که لبخند تلخی بر لب دارد از کنار آخوند می‌گذرد.]

جالبه بدونيد بعضی از اين موجودات "ريش بلند بد بو" در پاسخ به سوال اول در کمال بلاهت پاسخ می‌دهند که: انسان برای دين آمده است. اونوقت بايد از اين دسته نوابغ پرسيد که: خود اين دينی که انسان بايد خودش رو قربانی اون کنه، برای چی آمده است؟