نارنگی

آن جادوگرِ کلمات سرش را به زیر انداخته بود. اندکی سکوت فضا را پر کرد. سپس سر بلند کرد، با چشمانِ درشتِ خود به من نگاه کرد و گفت: «[زندگی گاهی خیلی پوچ می‌شود] تو به چه امیدی زنده هستی؟» و من در دلم گفتم: «نمی‌دانم»