خاقانی

برخی واژه‌ها رمزِ دو نفره است؛ جعبه‌ی جادویی از خاطره‌ها که میانِ دو تن شکل می‌گیرد. آن واژه برای دیگران تنها بسامدی بیگانه و روزمره از همه‌ی دیگر چیزهایی ست که می‌شنوند اما برای آن دو یادآورِ ناگفتنی‌ترین حس‌ها در یکی از خوش‌ترین روزهای زندگی است.

اکنون من هم یکی از این واژه‌ها دارم و داشتنش را به دوستِ مشترکی مدیون‌ام که توانست منِ گوشه‌نشینِ تنبل را از جای خود جدا کند، از اتاق و شهر بیرون بکشد و به سفر (این سخت‌ترین کارِ دنیا) ناگزیر سازد و با حضورش از نیمه‌های آن روز همه چیز را آشناتر و دوست‌داشتنی‌تر کند. همه چيز عالی بود و ما سه تن خیلی خیلی شاد بودیم!