وقتی در تنهائی غرق بشی، ديگه فراموش می‌کنی که تنها هستی و به‌ميزانی که اين تنهائی عميق باشه، فراموشی آن نيز طولانی خواهد بود و چه بسا تا انتهای راه را در سکوت خود به‌سر بری.
تنهائی من سطحی ست و اين تنهائی هر چه بيش‌تر شود، سطحی‌تر می‌شود و خودآگاهی نسبت به آن دردناک‌تر.