رئیس‌جمهورِ بنفش پرده‌پوشانه از رهبرانِ جنبشِ سبز می‌خواهد حالا که راهِ توبه باز شده، از جهل‌کاری‌های خود اظهارِ پشیمانی کنند و به دامانِ نظام بازگردند، بلکه از این رهگذر او بتواند از شرِ خواسته‌ی "رفعِ حصر" زودتر خلاص شود و البته امتیازِ آنرا نیز به سینه‌ی خود بچسباند. این همان "حقوقدان" است اما نگاه‌ش به مخالفان با "سردار" هیچ تفاوتی ندارد (نه با دومی ایران به چین بدل می‌شد و نه با اولی اینجا سوئیس خواهد شد). گمان نکنم هیچ‌کدام از مبتلایان به "سندرمِ این‌همان‌انگاری" (پیروزیِ روحانی = پیروزیِ میرحسین) خرسند باشند از اینکه موسوی به‌قیمتِ ابرازِ ندامت از حصرِ خانگی رهایی یابد. در واقع، وضعیتِ ترسیم‌شده توسطِ حسنِ روحانی رویای آنان را بدل به کابوس می‌کند. اما در این مورد، نگاهِ منتخبِ اعتدال‌گرا به دیدگاهِ رهبرِ افراط‌گرا نه که نزدیک باشد بلکه با آن یکسره یکی است؛ مخالفان باید از مخالفت دست بردارند و معترضان باید از اعتراضِ خود شرمگین باشند تا بتوانند زندگی (فعالیت؟) کنند. اکنون شادی‌های پس از انتخابات اندک اندک تعبیرهای واقعیِ خود را نشان می‌دهد. این تازه آغازِ ماجراست و نخستین نشانه از آرزواندیشیِ کسانی که به امیدِ گشایشِ فضای سیاسی و اجتماعی به دولتِ یازدهم دل بستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر