دوشنبه، 22 اردیبهشت، 1382
سنت‌های توحيدی (غالب اديان ابراهيمی) بر "خدای فرا زمان" تاکيد بسيار دارند.
البته اگر فرا زمان بودن خداوند پذيرفته شود، می‌توان پذيرفت که او تغييرناپذير، فسادناپذير، فناناپذير واز همه مهم‌تر خالق زمان هم باشد. اما چگونه ممکن است که خداوند، فوق زمان باشد؟! به تعبير "چارلز تاليافرو" (Charls Taliaferro) ـــ فيلسوف دين ـــ معاصر: کسانی که خداوند را در چنبره زمان گرفتار نمی‌بينند، با معماهای مختلفی روبرو هستند.
آيا خدای حاضر در همه زمان‌ها، خدای به‌طور همزمان حاضر در هر چيز است؟
در صورتی که پاسخ مثبت باشد، مشکل رخ خواهد نمود: اگر خداوند به‌طور همزمان در شهر رم ( که در حال سوختن است) و در شما (که در حال مطالعه وبلاگ من هستيد) حاضر باشد، آنگاه به نظر می رسد که اکنون در زمان مطالعه‌ی شما، شهر رم بايد در حال سوختن باشد.
تمام مشکل اين اديان بخاطر تاکيد بيش از حد بر "زمانمند نبودن" خداوند است و بايد دید که در اين اديان واقعا چه برداشتی از زمان وجود دارد!!!
آيا با درک درستی از (زمان) می‌توان چيزی را از سيطره آن خارج کرد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر