بارها تجربه کردم که آدم‌ها دنیاهای از هم دور افتاده‌ای هستند که تنها توهم ِ "شباهت" با یکدیگر دارند، یا بهتر است بگویم برای رابطه با هم، چاره‌ای جز "شباهت‌تراشی" ندارند.
به‌نظرم اگر کسی چنین حقیقتی را با تمام وجودش درک کند و بخواهد دنیای خود را هم تمام و کمال داشته باشد، خواه ناخواه تنها خواهد ماند.
حداقلی از "خودسانسوری" اولین پیش‌شرطِ هر نوع رابطه‌ی پایدار است.
به‌نظرم اگر کسی چنین حقیقتی را با تمام وجودش درک کند و بخواهد دنیای خود را هم تمام و کمال داشته باشد، خواه ناخواه تنها خواهد ماند.
حداقلی از "خودسانسوری" اولین پیش‌شرطِ هر نوع رابطه‌ی پایدار است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر