در این وانفسای رسانهای که اپوزیسیون هنوز نتوانسته یک یا چند شبکهی اثرگذار داشته باشد و فارغ از «من و تو» و «بیبیسی» (که هر کدام بهدلیلی جداگانه در دستهی «رسانهی اپوزیسیون» نمیگنجند)، هر شبکهی دیگری حکم محفل انس یا عطاری اکبرآقا یا سمساری طغرلخان را دارد، در زمانی که «صدای آمریکا» (فارغ از حذف و طرد پرسنل قوی و باسابقه) هنوز سلیقهی انتخاب فونت فارسیاش در حد پارچهنوشتههای «حاج ممد حسینآبادی از سفر حج خوش آمدی!» است، تارنما و برنامههای صوتی و تصویری و نوشتاری «کیهان لندن» یک امید و دلگرمی و احترامی در مخاطب برمیانگیزد. باید سپاسگزاری کرد از تغییراتی که در طراحی سایت و نوع برنامهها در این دو سال اخیر بهدست گردانندگان این کیهانِ در غربت انجام پذیرفته است. تا جایی که من میدانم، شایسته است «کیهان لندن» را نخستین رسانهی حرفهای اپوزیسیون بنامیم. دست مریزاد!