سرکوب روز هشتم

امروز نیروهای رژیم به‌آسانی مردم را سرکوب کردند. از میدانِ هفتِ تیر گاردِ ضدِ شورش و بسیجی‌های پلشتِ بوگندو همچون مور و ملخ شهر را آلوده بودند تا میدانِ انقلاب. هر چه به‌سمتِ انقلاب می‌رفتیم به تعدادِ این نیروها نیز افزوده می‌شد. تا خیابانِ شانزدهِ آذر کمابیش هیچ جمعیتِ معترضی وجود نداشت و حتی مردم سرگرمِ رفت و آمدِ معمولِ خود بودند. از خیابانِ شانزدهِ آذر اما معترضان در دسته‌های پنجاه‌تایی وجود داشتند که توسطِ گاردی‌ها به‌سمتِ امیرآباد هدایت می‌شدند. به‌هرحال ما توانستیم واردِ خیابانِ شانزدهِ آذر شویم. تقاطعِ شانزدهِ آذر و انقلاب کاملاً حساب‌شده و پس از هر پنج دقیقه، به‌همان مدت مانعِ ورودِ جمعیت به خیابانِ انقلاب می‌شدند و اینگونه میانِ دسته‌ی معترضان فاصله می‌انداختند تا سرکوبِ دسته‌های جداگانه را به‌انجام برسانند. اما پس از ورود به خیابانِ انقلاب و در میدان شاهدِ بدترین صحنه‌ها بودیم. ماشینِ آب‌پاش با فشارِ بسیار زیادی مردم را هدف قرار می‌داد. فشارِ آب به‌حدی بود که اگر به صورت می‌خورد حتماً آسیبِ جدی به‌بار می‌آورد و با برخورد به بدن نیز شخص را می‌توانست پرت کند. مردم پشت به خیابان و در کنارِ دیوارها پناه می‌گرفتند تا ماشین رد شود. گاردی‌ها و لباس‌شخصی‌ها زن و مرد را می‌زدند. زنِ جوانی را با فرزندِ خردسالش به زمین پرت کردند و ما به چشمِ خود دیدیم که دختری را وحشیانه با باتوم زدند و این در حالی بود که همه‌ی مردم اعتراض می‌کردند و فحش می‌دادند اما گویا از دستِ هیچکس کاری ساخته نبود.
سرکوبِ امروز سراسر سیستماتیک بود. جمعیتِ معترضان به‌هیچ‌رو کم نبود (من و دوستم زمان گرفتیم و تقریباً در هر یک دقیقه هشتاد نفر از خیابانِ شانزدهِ آذر واردِ خیابانِ انقلاب می‌شدند). اما مدیریتِ سرکوب سبب شده بود تا به‌ازای هر هفت یا هشت نفر، یک گاردی وجود داشته باشد و معترضان را با ایجادِ فاصله میانِ جمعیت و هدایتِ اجباریِ افراد به گوشه‌های دور از هم در خیابانِ انقلاب، در دسته‌های پنجاه نفره محصور کنند و برای هر دسته نیز نزدیک به ده گاردی یا لباس‌شخصی بگمارند. کوچکترین اعتراضِ هر فرد را با ضرباتِ وحشیانه‌ی باتوم پاسخ می‌دادند. پسرِ جوانی را چنان زده بودند که نقشِ باتوم بر صورتش باد کرده بود و به‌دنبالِ آمبولانس برای انتقالش به بیمارستان می‌گشتند.
در برابرِ درِ اصلیِ دانشگاهِ تهران، بسیجی‌های سازماندهی‌شده از سوی حکومت کاغذ‌نوشته‌هایی با مضامینِ «ما مطیعِ امرِ رهبریم» در دست داشتند و پشتِ میله‌های دانشگاه، دانشجویان شعارهایی همچون «مرگ بر دیکتاتور» را در دست گرفته بودند.
بسیاری از مردم مرید‌پروری و گریه و زاریِ دروغینِ خامنه‌ای و فداییان اش در خطبه‌ی نمازِ جمعه را برای یکدیگر تعریف می‌کردند و پس از آن یا فحش می‌دادند و یا مسخره می‌کردند.
مردم (چنانکه از الله‌اکبرهای پرصدای دیشب نیز می‌شد حس کرد) به‌شدت از خطبه‌ی کودتا عصبانی بودند و همگی به خامنه‌ای دشنام می‌دادند.
سراسرِ خیابانِ طالقانی، قدس، وصالِ شیرازی و حافظ پر از نیروهای ضدِ شورش و لباس‌شخصی‌ها بود. به هر ننه‌قمری یک کلاه، جلیقه، باتوم و سپر داده بودند. بچه‌هایی که سنِ‌شان از چهارده سال بیش‌تر نبود و هنوز پشتِ لبِ‌شان هم سبز نشده بود، با لباسِ بسیجی و باتوم در شهر پرسه می‌زدند. نگاه‌های پر از خشم و کینه‌ی برخی از آنان به‌خوبی از کامیابیِ خامنه‌ای در تحریکِ احساساتِ‌شان حکایت داشت. برخی چهره‌ها نشان می‌داد که از همان محل و یا کسبه‌ی اطراف هستند. از سربازهای نیِ‌قلیانِ وظیفه تا گاردی‌های گنده‌ی آموزش‌دیده همگی از ساعت‌ها پیش خیابانِ انقلاب و پیرامونِ آن را به کنترل در آورده بودند.
یکی از دوستان که نتوانست سرِ قرار بیاید و با جمعیتی از معترضان به‌سمتِ انتهای امیرآباد هدایت شده بود، می‌گفت در خیابانِ جمال‌زاده تیراندازی شده بود و آمبولانس‌ها به آن سمت روانه شده بودند.
یکی دیگر از دوستان که تا نزدیکی‌های میدانِ آزادی رفته بود از شعارِ یک‌صدایِ «مرگ بر خامنه‌ای» سخن گفت و ضرب و شتمِ معترضان با کابل توسطِ ضدِ شورش و بسیجی‌ها.
شرایطِ امروز شبیه به یکشنبه‌ی کودتا بود، با این تفاوت که مردمِ معترض بیش‌تر بودند و البته به‌تناسب، سرکوبگرانِ حکومتی نیز افزوده شده بودند.
متاسفانه اعتراضِ مردمیِ امروز بسیار غریبانه سرکوب شد و ناکام ماند!
امیدوارم همگیِ معترضان تا پیش از تاریک شدنِ هوا خود را به جای امنی برسانند! چرا که برخوردِ وحشیانه‌ی امروز، نشان از آمادگی برای سرکوبِ خون‌بارِ شب داشت.
مجمعِ روحانیون نزدیکِ ساعتِ چهاردهِ بعد از ظهر (دو ساعت پیش از شروعِ راهپیمایی) در بیانیه‌ای لغوِ مراسمِ امروز را به‌دلیلِ خودداریِ دولت از دادنِ مجوز اعلام کرد. صدورِ این بیانیه چه به‌دلیلِ پیشگیری از بهانه‌جوییِ حکومت نسبت به فراخوانِ تجمعِ غیرِقانونی باشد و چه به‌سببِ شانه خالی کردن از رخدادهای احتمالی، نهایتِ بی‌مسوولیتی و دورویی است. افزون بر آن، حماقتِ محض است که کسی بخواهد از طریقِ ساز و کارهای دولتِ کودتا، به‌اعتراض ضدِ کودتا بپردازد.
میرحسینِ موسوی تا کنون هیچ موضعی در بابِ سخنانِ خامنه‌ای نگرفته است و اکنون دستِ‌کم بیش از هفت ساعت است که سایتِ کلمه می‌گوید تا یک‌ساعتِ دیگر پیامِ مهمِ موسوی خطاب به ملتِ ایران را منتشر خواهد کرد.
امروز گاردی‌ها سراسرِ میدانِ انقلاب به‌سمتِ میدانِ آزادی را بسته بودند و هر تلاشی برایِ عبور از سدِ آنان با ضرب و شتم همراه می‌شد. ما نتوانستیم از محدوده‌ی پس از میدانِ انقلاب و رخدادهای آن باخبر شویم. اما به‌هرحال قرار بود که امروز آن سه نفر در جمعِ مردم حضور داشته باشند که با سرکوبِ وحشیانه و از پیش برنامه‌ریزی شده‌ی امروز بسیار دور می‌بینم که کسی از آنان در این جمع حضور پیدا کرده باشد.
این انتخابات هرگز ابطال نخواهد شد که البته اگر می‌شد یک پیروزی برای ملت بود. باید به مطالباتِ مردم جهت داد. این رژیم دیگر مشروعیتِ کمینه و دست و پا شکسته‌ی خود را نیز از دست داده است و ماجرا نیز (بر فرضِ محال) با بازگرداندنِ آرای منتخبِ واقعیِ مردم یعنی میرحسینِ موسوی پایان نمی‌یابد. رژیم می‌توانست از فرصتِ انتخابِ مردم برای باز کردنِ فضا تا پیش از این خیانت بهره ببرد. اما پس از کودتای ولی‌فقیه دیگر هیچ راهی برای خود باقی نگذاشته است. تمامیِ پل‌های پشتِ سر خراب شده است و این فریبکاریِ بی‌شرمانه را سزایی جز سرنگونیِ رژیم نیست.
درون‌رژیمی هم که نگاه کنیم، میرحسین باید خیلی روشن ضدِ خامنه‌ای موضع بگیرد و برای سازماندهیِ مردم کاری کند. همین الان هم برای هر دو مورد بسیار دیر است!
سرکوبِ امروز گرچه ناامیدانه بود اما تجربه‌ی خوبی بود برای روزهای آینده!
باید هم‌فکری کنیم و از اعتراضاتِ خیابانیِ مردمانِ کشورهای دیگر درس بیاموزیم!
باید ببینیم چگونه می‌توان در برابرِ هدایتِ برنامه‌ریزی‌شده‌ی جمعیت به‌هدفِ دسته دسته کردن و متفرق کردنِ معترضان جهتِ سرکوبِ آسان‌ترِ آنان ایستادگی کرد.
خواهش می‌کنم هر کس در این زمینه تجربه‌ی قابلِ استفاده‌ای دارد یا لینکِ ارزشمندی می‌شناسد، دریغ نکند!

در همین زمینه:
دستِ‌کم سه نفر تیر خوردند / رادیو زمانه

بیمارستان‌ها: نوزده کشته در روزِ شنبه / رادیو زمانه

پس‌نوشت:

از میانِ آن سه نفر اکنون یقین دارم که میرحسینِ موسوی با وجودِ شرایطِ وحشتناکِ خیابانِ انقلاب، در جمعِ معترضان حاضر شده است. درباره‌ی موسوی چیزهایی در ذهن دارم که خواهم نوشت.