بازتاب دزدی یا در بالاترین چه می‌گذرد؟

داستان از این قرار است که یک وبلاگِ بی‌نام و نشان، نوشتارِ من با عنوانِ «میرحسینِ موسوی و خواسته‌های جنبش» را (چه‌بسا به‌هدفِ نقل و نگهداری در سرای خودش) بدونِ هیچ‌گونه پیوند به منبعِ اصلی چاپ کرد. تا اینجای کار چندان ناخوشایند نیست و به‌هرحال می‌توان از کنارش گذشت.
اما با شگفتیِ بسیار دیدم که بالاترین به این دزدیِ آشکار پیوند داده است و البته به‌خاطرِ درونمایه‌ی نوشتار، پیوند داغ شده است و در صدر قرار گرفته است!
از جهتِ درونمایه البته با پیوندِ بالاترین آنچه باید، خوانده شده است. اما با آگاهی از دو کاستیِ بزرگ:
اول: بازدیدهایی که باید از وبلاگِ اصلی انجام می‌گرفت، از وبلاگِ تقلبی سر در آورده است. افزون بر اهمیتِ روی‌آوریِ خوانندگان به نوشتار نزدِ هر وبلاگ‌نویس، طبعاً در میانِ این شصت خواننده بوده‌اند کسانی که نگاهی انتقادی به این نوشته داشته باشند و آگاهی از این دیدگاه‌ها برای من مهم بوده است (دانستنی است که هم وبلاگِ تقلبی و هم بالاترین نظرخواهی را در این مورد بسته‌اند).
دوم: دزدِ گرامی عنوانِ نوشته را به‌گونه‌ای دلبخواهی دگرگون ساخته است. «میرحسینِ موسوی از جنسِ سیاستمدارانی ست که نسلِ‌شان در جمهوریِ اسلامی رو به نابودی است» می‌تواند عنوانِ نوشته‌ای سراسر ستایش‌آمیز از موسوی باشد نه عنوانِ نوشتارِ انتقادیِ من. این عنوان تنها سخنی ست که من در پس‌نوشتِ نوشتارِ خود به آن اشاره‌ای داشته‌ام اما درونمایه‌ی متن به شخصیتِ میرحسین و شرایطِ این روزهایش نگاهی سنجش‌گرانه دارد و سپس به خواسته‌های جنبشِ سبزِ ایران می‌پردازد. پس عنوانِ درست همان «میرحسینِ موسوی و خواسته‌های جنبش» است و بس!
پیش‌تر نوشته بودم که باید به ساز و کاری برای پیشگیری از دزدیِ نوشته‌های وبلاگ‌نویسان یا بالابردنِ هزینه‌ی چنین رفتارِ نادرستی بیندیشیم.
کم‌ترین کاری که می‌توان کرد آن است که بزرگ‌راه‌های پیوندسازی چون بالاترین بیش از همه در بازتابِ نوشته‌های سرگردان در شبکه‌ی مجازی وسواس داشته باشند. بالاترین باید خود پیش‌قدم در رعایتِ حقِ وبلاگ‌نویسان باشد نه آنکه به دزدان و کسانی که یادداشتِ دیگری و فرآورده‌ی ذهن و قلمِ او را به نامِ خود سند می‌زنند، میدانِ خودنمایی و یارگیری دهد.
من به‌راستی نمی‌دانم آیا در بالاترین نظارتی بر این امر وجود دارد؟ یا کسانی که عضوِ سایت هستند، خودشان هر مطلبی را از هر جا دیدند می‌توانند بدونِ اطمینان یافتن از اصالتِ متن به آن پیوند بدهند؟ اما به‌هر روی سخنِ من از ضرورتِ چنین نظارت و اطمینانی است، حال به هر روش که گردانندگانِ سایت بهتر می‌دانند.
در نمونه‌ی موردِ بحث گمان نمی‌کنم از نگاهی گذرا به سر و روی آن وبلاگِ بی‌نام و نشان کسی به‌تردید نیفتد که چگونه یک وبلاگ با سر و ته دو یادداشت، در یادداشتِ دوم به چنین تحلیلی از رویدادهای سیاسی رسیده است؛ آنهم وبلاگی که زبانِ آرشیو و قالبِ آن به عربی است! در واقع اندکی مسوولیت‌پذیری کافی بود تا چنین اشتباهِ غیرِحرفه‌ای و ناخوشایندی در بالاترین رخ ندهد.

این روند اگر ادامه یابد به بی‌اعتمادیِ وبلاگ‌نویسان به بالاترین می‌انجامد.

پس‌نوشتِ اول:

بازتابِ این نوشته را در بالاترین می‌توانید ببینید.

پس‌نوشتِ دوم:
شگفت‌آور است که با وجودِ بسته بودنِ نظرخواهیِ بالاترین، کسی بتواند در همان‌جا نظرِ خرده‌گیرانه بر نوشته‌ی من بنویسد و بگوید «چه جای گله و شکایت است؟»! ناگزیر باید از لحن و درونمایه‌ی کامنت نتیجه بگیریم که کامنت‌گزار یکی از مسوولانِ بالاترین است.

تفکیک میانِ بالاترین و کاربرانِ بالاترین به‌راستی خنده‌دار است! چنین سخنی در بهترین حالت نشان از بدفهمیِ کامنت‌نویس از نقدِ من دارد. بحث بر سرِ امکانِ بالای بالاترین در جذبِ خواننده است و اینکه این امکان نباید تیغی گردد در کفِ زنگیِ مست! نباید چنین بزرگ‌راهِ پیوندسازی به ابزاری در کفِ دزدانِ نوشتارهای دیگران تبدیل گردد. از این منظر به‌راستی چه تفاوتی میانِ بالاترین و کابرِ بالاترین است؟

روز شانزدهم: مسجد قبا

آنچه می‌نویسم دیده‌های من از ساعتِ پنج و نیمِ عصر تا هشت و نیمِ شب است:
از پلِ سیدخندان به‌سوی حسینیه‌ی ارشاد ترافیکِ سنگینی از ساعتِ پنج آغاز شده بود که برای آنانکه می‌دانستند روشن بود و آنانکه نمی‌دانستند نیز فهمیدند ماجرا چیست. راننده‌ی تاکسی از آگاهی‌بخشیِ مردم به یکدیگر با وجودِ از میان بردنِ بسیاری از راه‌های ارتباطی ستایش می‌کرد و همه از گردهماییِ فردا ساعتِ پنجِ عصر برای ساختنِ زنجیره‌ی انسانی از میدانِ تجریش تا میدانِ راه‌آهن سخن می‌گفتند.
به‌خاطرِ قفل شدنِ خیابان، از تاکسی پیاده شدم و پیاده رفتم. پیرامونِ حسینیه‌ی ارشاد پر بود از گاردی، نیروی انتظامی و لباس‌شخصی. نبشِ خیابانِ قبا یک پارکینگ یا فضای خالی وجود داشت که پر بود از ماشین‌های ضدِ شورش و نیروهایی که می‌رفتند و می‌آمدند. چندین آمبولانس از همان زمان در ابتدا و درونِ خیابانِ قبا در حرکت بود.
ساعتِ پنج و نیم هنوز جمعیتِ چندانی در خیابانِ قبا حضور نداشت. من واردِ مسجد شدم و در فضای بینِ درِ اصلی و درِ ورودی به مسجد ایستادم. مردم با یکدیگر سخن می‌گفتند و همه می‌خواستند بدانند که آیا موسوی آمده است یا نه.
ساعتِ شش مراسم شروع شد. ابتدا قرآن خواندند و من تاب آوردم اما سپس دیدم نوبت به تواشیح رسیده و ساعت از شش و نیم گذشته و هنوز هیچ خبری نیست، این شد که به‌سببِ آلرژیِ بدخیم نسبت به کلام‌الله (چه موزون چه ناموزون) و گرمای دَم‌دارِ فضای مسجد به بیرون رفتم.
بیرونِ مسجد اما دیگر همانندِ هنگامِ ورودِ من نبود. ساعتِ شش و نیم، جمعیتی نزدیک به سه هزارنفر در خیابانِ قبا گردِ هم آمده بودند. اینان دیگر بی‌گمان معترضانِ این روزها بودند.
گاردی‌ها و نیروی انتظامی در ابتدا می‌خواستند جمعیت را از روبروی مسجد پراکنده کنند اما مردم با نشستن روی زمین و صلوات فرستادن‌های پیاپی عملاً مانعِ این برنامه شدند. نیروهای حاضر نیز کم‌کم دست برداشتند و نیم‌ساعتی نیز هیچ حضوری در پیرامون نداشتند.
تا نزدیکِ ساعتِ هفت و ربع گاهی می‌نشستیم، گاهی بلند می‌شدیم، گاهی شعار می‌دادیم و گاهی با سکوت، دست‌ها را به‌نشانه‌ی پیروزی بالا می‌گرفتیم. شعارها از «الله‌اکبر» و «یاحسین، میرحسین» بود تا «بهشتی کجایی؟ موسوی تنها شده». ساعتِ هفت و بیست دقیقه علیرضا بهشتی آمد و گفت از آنجا که میرحسین چندین بار و از چندین راه خواسته به مکانِ مراسم بیاید اما نتوانسته و با خیابان‌های بسته روبرو شده است، بهتر است مردم هم دیگر اینجا نمانند و خیابان را ترک کنند. این سخنان البته با ناراحتی، ناامیدی و گاه اعتراضِ مردم همراه شد. آنها می‌گفتند اگر موسوی نتوانسته بیاید ما پیشِ او می‌رویم و یا اینکه شما بروید، ما همینجا می‌مانیم.
نزدیک ساعتِ هفت و نیم یکی از جوانان به پشتِ بام یکی از خانه‌های روبروی مسجد رفت و دوربینِ پنهانی را کشف کرد که برای تصویربرداری از معترضان جاسازی شده بود و با تشویقِ مردم، آن را شکست و فیلمش را نیز نابود کرد. در همین هنگام دو بسیجی در بالای مسجدِ قبا از جمعیت فیلم می‌گرفتند و رفتارشان به‌اندازه‌ای خنده‌دار و پر از ترس بود که مردم پس از چند ناسزاگویی، رهای‌شان کردند تا هر چقدر می‌خواهند فیلم بگیرند. البته به‌سببِ حضورِ برخی شخصیت‌های حکومتی در مراسم، خبرنگارِ ایرنا و فیلمبردارانِ بنگاهِ دروغ‌پراکنیِ ج.ا.ا (صدا و سیما) نیز حضور داشتند.
در همان زمان کم‌کم نیروهای انتظامی و گاردِ ضدِ شورش در انتهای جمعیت دیده می‌شدند و علیرضا بهشتی برای بارِ دوم و این‌بار با بلندگو آمد و همان سخنان را تکرار کرد و البته با تلفنِ همراهِ موسوی تماس گرفت و از طریقِ بلندگو موسوی توانست چند جمله‌ای با مردم سخن بگوید. او پس از سلام، از اینکه نتوانسته در میانِ مردم باشد و در مراسم شرکت کند، ابرازِ تاسف کرد. دیگر سخنانش به‌سببِ نویز، خرابیِ بلندگو و نبودِ آنتنِ کافی برای مکالمه، نامفهوم ماند و علیرضا بهشتی مجبور به قطعِ تماس شد. او از مردم خواست تا اجازه دهند مراسمِ پدرشان در آرامش برگزار شود و با سپاسگزاری از نیروی انتظامی، گفت که در کنارِ مردم ایستاده است اما در این شرایط و با نبودِ موسوی بهتر آن است که جمعیت پراکنده شوند.
در این بین ناگهان شوری در مردم افتاد (که پیش‌تر هم یکبارِ دیگر چنین شد و ندانستیم چرا) و گویا مهدیِ کروبی واردِ خیابانِ قبا شده و از درِ پشتی به مسجد وارد شده بود. جمعیت در این زمان شعارهایی چون «کروبی زنده باد، موسوی پاینده باد» سر دادند.
ساعتِ یک ربع به هشت محمدرضا بهشتی (استادِ فلسفه‌ی دانشگاهِ تهران) در درگاهِ مسجد ظاهر شد و همان خواسته‌ها را بازگفت با این تفاوت که حضورِ جمعیتِ معترض را به پشتیبانی از آرمان‌های بهشتی تعبیر کرد و در واقع اعتراضِ مردم به خیانت و سرکوبِ رژیم را به‌سودِ پدرش مصادره کرد. او گفت که حضورِ مردم نشان می‌دهد که آرمان‌های شهدای هفتمِ تیر را آرمان‌های خود می‌دانند. در این زمان مردم خواستارِ پایانِ سخنانِ محمدرضا بهشتی شدند و گفتند که می‌خواهند کروبی بیاید و سخنرانی کند. اما چنین نشد.
نزدیکِ ساعتِ هشت مردم تصمیم گرفتند از خیابانِ قبا به‌سمتِ شریعتی حرکت کنند و پراکنده شوند. دست‌ها به‌نشانه‌ی پیروزی با سربندهای سبز بالا بود و شعارِ «الله‌اکبر» نیز گاهی گفته می‌شد. اما هنوز به انتهای خیابانِ قبا نرسیده بودیم که گاردی‌ها بدونِ هیچ دلیلی شروع کردند به زدنِ مردم با باتوم.
سببِ این کار (تحریکِ مردم و سپس حمله به آنها) تنها می‌توانست این باشد که حکومت نمی‌خواست جمعیتی چندهزارنفری به‌گونه‌ای منسجم واردِ خیابانِ شریعتی شود. نمایشِ قدرتِ مردم برای حکومت کابوسِ بزرگی است!
با حمله‌ی گاردی‌ها، جمعیت به‌سمتِ کوچه‌های فرعی فرار کرد و شعارها یکصدا به «مرگ بر دیکتاتور» تغییر یافت.
دختری را دیدم که وحشیانه با باتوم زخمی شده بود و متاسفانه مادرش هم همراهش بود و فریاد می‌کشید.
ما و نزدیک به ده نفرِ دیگر در یک مجتمعِ مسکونی که درِ آن را باز کرده بودند پنهان شدیم. دختری از دردِ هجومِ وحشیانه‌ی گاردی‌ها ناله می‌کرد و همه نگران و هراسان بودیم. به‌عنوانِ تجربه‌ی شخصی می‌گویم که پنهان شدن در این مجتمع‌ها هم خوب است و هم بد. خوب است چون شما را چندی از گزندِ کفتارهای حکومت رهایی می‌بخشد اما بد است چرا که اگر گاردی‌ها شناسایی کنند، همه را یکجا گیر می‌اندازند و هیچ راهِ فرارِ دیگری ندارید. چرا که در کوچه بودن یعنی امکانِ فرار کردن به خیابان یا فرعی‌های دیگر اما در مجتمعِ مسکونی به‌نحوِ دسته‌جمعی پنهان شدن یعنی گیرافتادن در تله. به‌هرحال اندکی که گمان کردیم شرایط بهتر شده خواستیم بیرون برویم اما در قفل بود و باید یکی از واحدها باز می‌کرد که در نهایت و با چندین بار خواهش، در باز شد و بیرون رفتیم.
متاسفانه درست در همین زمان یورشِ دوباره‌ی گاردی‌ها آغاز شده بود و ما به‌سمتِ خیابانِ پاسداران دویدیم و دانستیم که پشتِ سرِ ما (در خیابانِ قبا) گازِ اشک‌آور زده‌اند.
مردم در کوچه‌های منتهی به قبا، خیابانِ ناطقِ نوری، گل‌نبی و پاسداران به‌نشانه‌ی اعتراض بوق می‌زدند. معترضان به‌گمانِ آنکه گاردی‌ها بینِ ماشین‌ها نمی‌آیند، واردِ خیابان می‌شدند و از میانِ ماشین‌ها رد می‌شدند و «مرگ بر دیکتاتور» را فریاد می‌کردند. اما گاردی‌ها از میانِ همین ماشین‌ها می‌دویدند و به مردمِ یورش می‌بردند.

در خیابانِ پاسداران دیگر می‌شد به‌آسانی لباس‌شخصی‌های موتورسوار و باتوم‌به‌دست را در میانِ ماشین‌ها دید که گویا با شروعِ تاریکیِ هوا، به همکاریِ خالصانه در سرکوبِ مردم فراخوانده شده بودند.
با رسیدنِ به تقاطعِ پاسداران و سه‌راهِ ضرابخانه جمعیتی که من همراهشان بودم نزدیک به سی نفر بود. همینجا بگویم که دلیریِ دختران را در این روزها باید به کسانی گوشزد کرد که با وجودِ هزاران ادعا، زن‌شناسیِ‌شان هنوز در فضای حرم‌سراهای قجری سیر می‌کند. دختران و زنانی که من در این روزها دیدم از مردان یک سر و گردن فراتر بودند. دختری در همین جمعِ سی‌نفره تنها و با صدای بلند فریاد می‌زد «برادرِ شهیدم، رای‌ات را پس می‌گیرم» و آنقدر گفت تا گلویش گرفت. در میانِ معترضانِ خیابانِ قبا و پس از درگیریِ گاردی‌ها و لباس‌شخصی‌ها با مردم، دخترانی که مقنعه‌ی حکومتِ اسلامی را به ابزارِ ناشناس‌ماندن تبدیل کرده بودند، با سربندهای سبز رساترین «مرگ بر دیکتاتور» را سر می‌دادند.
پس از رسیدن به سه راهِ ضرابخانه من از جمعیت جدا شدم. چرا که ساعت هشت و نیم شده بود و گاردی‌ها تا همانجا ما را دنبال کرده بودند و حتی به کسانی که در پارک نشسته بودند نیز رحم نکردند. از آنجا به‌سمتِ پایین، خیابانِ شریعتی پر بود از ماشین‌های ضدِ شورش، نیروی انتظامی، پلیس، و یک ردیفِ پنجاه‌تایی از گاردی‌های سوار بر موتور در سوی راستِ خیابانِ شریعتی صف کشیده بودند. حتی در پارکِ شریعتی هم گاردی‌های لباس‌پلنگیِ باتوم‌به‌دست مردم را پراکنده می‌کردند و اجازه نمی‌دادند کسی بایستد و تمامیِ مغازه‌های ابتدای پاسداران و سه راهِ ضرابخانه را نیز به‌زور (بعضی هم پیش‌تر به اختیار) بسته بودند.
من صدای تیرِ هوایی نشنیدم و امیدوارم کسی را طعمه نکرده باشند و خونِ کسی را نریخته باشند!
ماجرای تحریکِ عمدیِ معترضان و یورشِ بی‌دلیلِ گاردی‌ها نشان می‌داد که حکومت نمی‌خواهد هیچ راه‌پیماییِ اعتراض‌آمیزی به‌گونه‌ی مسالمت‌آمیز و امن برگزار شود.
می‌گویند مراسمِ قبا مجوز داشته است. گرچه تقلب‌خانه‌ی دولت این را تکذیب کرده است اما به‌هرحال من پیش‌تر هم به همگان می‌گفتم که راه‌پیمایی بر فرضِ محال مجوز هم بگیرد، باز هم همین یورش‌های وحشیانه ادامه خواهد داشت.
امیدوارم موسوی بی‌سبب به‌دنبالِ کسبِ مجوزِ راه‌پیمایی از سوی دستگاهِ کودتا نباشد!
موسوی باید در موردِ برگزاریِ گردهمایی‌های مردمی قاطع‌تر رفتار کند و از ظرفیتِ کنونی نهایتِ بهره را ببرد!
او باید فکری اساسی برای ساماندهیِ توده‌ی هوادارِ خود کند!

در همین زمینه:

گزارشِ تجمعِ امروز در مقابلِ مسجدِ قبا / شراگیم
درگیری در مسجدِ قبای تهران / زمانه

پس‌نوشت:
بازتابِ این نوشته را در بالاترین می‌توانید ببینید.

میرحسین موسوی و خواسته‌های جنبش

شخصیتِ میرحسینِ موسوی از پیش از انتخابات برای من تامل‌برانگیز بود. اما پس از انتخابات او را بسیار بیش از آنچه تصور می‌کردم یافتم. دستِ‌برقضا میرحسین همان مردِ عملی ست که دکتر سروش در رقیبِ اصلاح‌طلبِ او می‌دید. او بیست سال از سیاستِ جمهوریِ اسلامی که خود یکی از ده مردِ اولِ آن بود کناره گرفت و هنگامی هم که آمد نه برای کسبِ مقام که بر اساسِ دریافتی درونی آمد و شواهد نشان می‌دهد که به‌گفته‌ی خودش در برابرِ این «شعبده‌بازی» و «صحنه‌آراییِ خطرناک» به‌این سادگی سر خم نمی‌کند (بی‌جهت نیست که خامنه‌ای در سالِ هفتاد و شش مانعِ نامزدیِ موسوی برای انتخاباتِ هفتمِ ریاست‌جمهوری شد. شهامتِ موسوی به‌هیچ‌رو با سستیِ خاتمی سنجش‌پذیر نیست).
میرحسین دیندارِ آزاده‌ای است. دستِ‌کم در روزهای سراسر سیاهِ پس از انتخابات نشان داده است که اهلِ مصالحه و زد و بند با پشتِ پرده‌ی قدرت نیست. گرچه به روزگارِ خمینی او اسیرِ شیدای بنیانگذار بود و شک ندارم هرگز به خود اجازه‌ی چون و چرا در کشتارهای پیرِ مُرادش را نداده است. اما شخصیتِ میرحسین را باید جدا از رخدادهای دورانِ حکومتِ خمینی دید. آن دوران سراسر زیرِ سایه‌ی سنگینِ خمینی سر خم کرده است. گرچه این وضعیت هیچ از مسوولیت و خطای کارگزارانِ ولایتِ او نمی‌کاهد.
میرحسین به‌راستی حقیقت را گفت که چکیده‌ی سیاست‌ورزیِ خمینی است. شخصیتِ او به خمینی بسیار نزدیک است! میرحسین اهلِ معامله و بده‌بستان نیست، صریح و بی‌پرده سخن می‌راند، آن بی‌باکیِ باورپذیرِ خمینی را به‌تمامی داراست و روحیه‌ی انقلابی‌اش تنها ژست و ادا نیست. او حقیقتاً انقلابی رفتار می‌کند گرچه در گفتار تلاش دارد وفاداریِ خود را به رژیمِ اسلامی نشان دهد. این همان دوگانه‌ای ست که میرحسینِ موسوی باید روزی با آن روبرو می‌شد.
منطقِ رفتارِ انقلابی در جایی رخ می‌دهد که فرد با یک سیستمِ دروغ و سرکوب روبرو است؛ سیستمی که راه‌های قانونیِ آن چیزی جز چیده‌مانِ همان سیستم برای موجه‌ساختنِ دروغ و سرکوب نیست. میرحسینِ به‌گمانِ خود ضدِ چنین سیستمی در دورانِ شاه مبارزه می‌کرد. پس از پیروزیِ انقلابِ اسلامی و پایه‌گذاریِ حکومتی با نامِ جمهوریِ اسلامی، میرحسینِ موسوی به یکی از دولتمردانِ سرشناسِ دهه‌ی اولِ رژیم تبدیل شد. او همراه با خامنه‌ای، رفسنجانی و بهشتی در کودتای خردادِ شصت ضدِ ابوالحسنِ بنی‌صدر نقشِ تعیین‌کننده داشت و نیز در برابرِ عزلِ آیت‌الله منتظری سکوت پیشه کرد. اکنون اما نوبت به خودِ میرحسین رسیده است. او تنها در این روزهاست که می‌تواند حس کند ستم یعنی چه، چرا که مستقیماً مخاطبِ این ستم واقع شده است. اکنون میرحسینِ انقلابیِ دهه‌ی پنجاه از دلِ دولتمردِ دهه‌ی شصت سربرآورده است و پس از گذشتِ سی سال از رژیمِ موردِ ستایشش، او را به مبارزه با همان شیوه‌ها ضدِ همین رژیم واداشته است. اکنون دیگر او تمامیِ روش‌های مبارزه با شاه را در پیکار با دستگاهِ کودتا به‌کار گرفته است؛ از راهپیمایی‌های اعتراض‌آمیز و صدورِ بیانیه‌های پایداری تا الله‌اکبرهای روی پشتِ بام. و چه کسی ست که نداند الله‌اکبر همچون نشانی از مبارزه تا چه میزان برای یک حکومتِ دینی هولناک است؟
میرحسین در بیانیه‌ی شماره‌ی پنجِ خود خطاب به ملتِ ایران با گفتنِ اینکه «اگر حجمِ عظيمِ تقلب و جابه‌جاییِ آرا، كه آتش به خرمنِ اعتمادِ مردم زده است، خود دليل و شاهدِ فقدانِ تقلب معرفی شود، جمهوريتِ نظام به مسلخ كشيده خواهد شد» به خطبه‌ی کودتای رهبر و سخنِ رسوای «چگونه می‌توان یازده میلیون را تقلب کرد؟» پاسخ داده است. او از «دشوار شدنِ حرکتِ اصلاحی در چهارچوبِ مبانیِ جمهوریِ اسلامی با برخوردهای غیرِقانونیِ روزهای اخیر» سخن می‌گوید. صراحت و قاطعیتِ بیانیه‌ی شماره‌ی هشتِ او یادآورِ همان ایستادگی در بیانیه‌ی فراموش‌نشدنیِ او پس از اعلامِ نمایشیِ نتایجِ انتخاباتِ دهمِ ریاست‌جمهوری است.
رهبریِ میرحسین برای این جنبش هم خوب است و هم بد. خوب است چرا که یکی از شخصیت‌های مهمِ همین رژیم برای نخستین‌بار با توده‌ی هوادارِ خود در سراسرِ کشور ضدِ کودتای رهبر به‌پا خاسته است. و بد است چرا که میرحسین در نهایت خود را درونِ چهارچوب‌های جمهوریِ اسلامی محدود خواهد کرد. او از جهتِ باور و احساس خود را به اساسِ جمهوریِ اسلامی وابسته می‌بیند.
جمهوریِ اسلامی با این خیانتِ آشکار و حساب‌شده در آرای ملت و سپس کشتارِ خونینِ مردمِ بی‌گناه توسطِ مزدورانِ ولی‌ِفقیه، مشروعیتِ نیم‌بندِ خود را نیز دیگر یکسره از دست داده است. اما این چیزی نیست که میرحسینِ موسوی بپذیرد.
آنچه میرحسینِ موسوی به‌خوبی دانسته است و باید صریحاً نیز ابزار کند آن است که سیستمِ دروغ و سرکوب هرگز این انتخابات را ابطال نخواهد کرد و برنامه‌ی کودتای تعیین‌شده از سوی رهبر گام به گام در حالِ اجراست. پس کم‌ترین چشمداشتِ درون‌رژیمی از میرحسین آن است که صلاحیتِ خامنه‌ای را برای رهبری پایان‌یافته بداند و در جهتِ سرنگونیِ قانونیِ او کوشش کند. تنها از این راه است که او می‌تواند جنبش را در چهارچوبِ نظام مهار کند.
در واقع میرحسین رهبرِ جنبشی با مطالباتِ زیر است:
ابطالِ انتخابات و برگزاریِ دوباره همراه با نظارتِ نهادهای بین‌المللی (که میرحسین باید این نظارت را بپذیرد و به‌صراحت بخواهد!)
به زیر کشیدنِ علیِ خامنه‌ای به جرمِ کودتا ضدِ نهادهای انتخابیِ جمهوریِ اسلامی و نیز دستورِ صریح برای کشتارِ مردم.
که هر یک از این دو بی‌تردید پیروزیِ بزرگی برای ملت خواهد بود!
اما شواهد از رخدادِ هیچ‌یک نشانی ندارد.
افزون بر آن دانسته نیست که میرحسینِ موسوی تا کجا با جنبشِ سبزی که به‌درستی خود را معلول و نه علتِ آن دانسته، همراهی خواهد کرد و پیگیریِ خیانت و جنایتِ ولی‌ِفقیه را تا چه میزان پیش خواهد برد. (او در دیدار با جامعه‌شناسان تنها به همین اندازه بسنده کرده است که «حمایت رهبری در شرایط عادی از دولت مفید است ولی یکی تلقی شدن رهبر و ریاست‌جمهوری به‌نفع کشور نیست.»)
ما همه می‌دانیم که با جابجاییِ قدرتِ ولایتِ فقیه از یک نفر به دیگری یا به شورای رهبری، مساله‌ی استبدادِ دینی از میان نخواهد رفت. اما پرسش آن است که آیا میرحسینِ موسوی می‌تواند رهبرِ جنبشی برای براندازیِ رژیمِ اسلامی باشد؟ گمان نمی‌کنم چنین باشد. او در نهایت تنها خواستارِ برکناریِ خامنه‌ای خواهد شد و هرگز از اصلِ ولایتِ فقیه دست نخواهد شست (هرگز فراموش نمی‌کنم که میرحسین در نخستین سفرِ انتخاباتی‌اش به قم، در دیدار با مراجع گفت که ولایتِ فقیه کشور را از خطرِ دیکتاتوری حفظ کرده است. اما اکنون به‌روشنی می‌بینیم که همین ولایتِ فقیه چگونه مناسب‌ترین زمینه را برای کودتای انتخاباتی و گماردنِ یک دست‌نشانده به‌جای منتخبِ واقعیِ مردم در راسِ قدرتِ اجرایی فراهم کرده است.)
موسوی در نهایت رهبرِ ناخواسته‌ی جنبشِ مردمِ ایران برای رهایی از رژیمِ استبدادِ دینی است!

گمان می‌کنم چنانکه داریوشِ همایون استادانه نگاشته است، خردمندانه آن است که چشمداشتِ خود را از این جنبش متناسب با خاستگاه و خواسته‌های برآمده از آن تنظیم کنیم و با ایده‌آلیزمِ خیال‌پردازانه‌ و طرحِ خواست‌های بیشینه بی‌جهت این رخدادِ ارزشمند و دادخواهیِ تاریخی را ناکام یا ناچیز جلوه ندهیم.

پس‌نوشتِ اول:

میرحسینِ موسوی از جنسِ سیاستمدارانی ست که نسلِ‌شان در جمهوریِ اسلامی رو به نابودی است. در میانِ بسیاری از سیاستمدارانِ رژیم از کهنه و نو، دیگر هیچ آرمانی فراتر از پول و قدرت وجود ندارد. ایستادگیِ موسوی در برابرِ کودتای سازمان‌یافته‌ی حکومتی، انگشتِ شگفتی در دهانِ بسیاری از دولتمردانِ خودفروخته‌ی رژیم نهاده است!

پس‌نوشتِ دوم:

دزدیِ این یادداشت و بازتابِ غیرِمسوولانه‌ی آن در بالاترین را ببینید!

روز دوازدهم: بهارستان

آنچه می‌نویسم دیده‌های من از یک ربع به شش تا هفت و ربعِ بعدازظهر است:
ساعتِ پنج و چهل و پنج دقیقه به میدانِ سپاه رسیدم و به‌سمتِ بهارستان حرکت کردم. در پیاده‌رو پر از جمعیت بود که مشخص بود از معترضان هستند نه مردمِ در حالِ رفت و آمدِ عادی. گاردی‌ها و لباس‌شخصی‌ها به همان تعداد در سراسرِ حدِ فاصلِ میدانِ سپاه و میدانِ بهارستان حضور داشتند. نیروهای ضدِ شورش پانصد نفر از معترضان را به‌سمتِ میدانِ سپاه هدایت می‌کردند و من به‌گمانِ آنکه جمعیتِ اصلی در میدانِ بهارستان هستند، آنها را رها کردم ولی با رسیدن به میدان هیچ جمعِ معترضی ندیدم. به‌سمتِ پانصد نفری که با شعارِ الله‌اکبر به بالا هدایت شده بودند رفتم اما از آنها هم هیچ خبری نبود و دیگران گفتند که با گازِ اشک‌آور و باتوم جمعیت را متفرق کرده‌اند. اما همچنان جمعیتی در حدودِ سیصد نفر در فاصله‌ی میانِ دو میدان (پس از پلِ چوبی و پیش از میدانِ بهارستان) تجمع کرده بودند که با دستگیریِ یک جوان و هو کردنِ گاردی‌ها توسطِ مردم و اعتراض به دستگیریِ او، آنها با باتوم به جانِ مردمِ ایستاده در پیاده‌رو افتادند و موتورسوارها نیز در کنارِ خیابان به حرکت در آمدند تا کسانی که از پیاده‌رو به خیابان فرار می‌کنند نیز بی‌نصیب نمانند. اما گاردی‌های بالایِ میدانِ سپاه نیز جمعیت را به‌سمتِ پایین فراری می‌دادند و می‌زدند و به‌نظر می‌آمد که این کار تلاش برای ایجادِ بیش‌ترین ترس در مردم (قیچی‌کردنِ جمعیت) بوده باشد.
هلیکوپترِ نظامی چندین بار بر فرازِ معترضان به پرواز درآمد و صدای تیرِ هوایی نیز از خیابان به‌گوش می‌رسید.
دو مسجد و طبعاً پایگاهِ بسیج در فاصله‌ی میانِ دو میدان بود که سرکوبگران را پشتیبانی و سازماندهی می‌کرد و یک پایگاهِ مبارزه با موادِ مخدر نیز در همان نزدیکی با این دو مرکز همراه شده بود. نشانِ لباس‌های فورمِ نیروها از «پلیسِ مبارزه با موادِ مخدر» بود تا «پلیسِ پیشگیری». نزدیکیِ ساعتِ شش و نیم جمعیتی از بسیجیان با چهره‌های گندم‌گون و سر و وضعِ آشفته، از میدانِ سپاه به‌سمتِ میدانِ بهارستان با شعارهای «الله‌اکبر» و «ما مطیعِ امرِ رهبریم» حرکت کردند. در همان زمان اما یکی از رهگذران با خود و به صدای بلند گفت که «این الله‌اکبر با آن الله‌اکبر فرق دارد» و همین یعنی مصادره‌ی شعارهای معترضان را هر فردِ معمولی نیز تشخیص می‌داد (گرچه باورِ راستین دارم که شعارهای هر جنبشِ اعتراضی باید تا حدِ امکان ویژه و غیرِقابلِ مصادره باشد).
از حدودِ یک ربع به هفت لباس‌شخصی‌ها در میدانِ سپاه به گشتنِ مردمی می‌پرداختند که قصدِ ورود به خیابانِ سپاه را داشتند. حتی در دست گرفتنِ تلفنِ همراه با برخوردِ نیروهای حکومتی روبرو می‌شد. و پس از ساعتِ هفت نیز نیروهای ضدِ شورش دیگر به هیچکس اجازه‌ی ورود به‌سمتِ بهارستان نمی‌دادند و از پلِ چوبی تا میدانِ بهارستان را بسته بودند.
آنچه را که در اعتراض‌های این روزها نمی‌توان نادیده گرفت یکی حضورِ نیروهای سرکوبگر و اوباشِ حکومتی به‌تعدادِ معترضان است و دیگری کم‌شدنِ محسوسِ جمعیتِ معترضان.
اما مهم‌ترین چیزی که از تجربه‌ی دیروز باید یاد گرفت آن است که میدانِ بهارستان از جهتِ موقعیتِ شهری چندان جای مناسبی برای تجمع نیست.

در همین زمینه:

مردم در بهارستانِ تاریخی: مرگ بر دیکتاتور / خبرنامه امیرکبیر
سرکوبِ معترضان در میدانِ بهارستان / رادیو زمانه
گزارشی از تجمعِ امروز / شراگیم

روشنفکران و طیره‌ی عقل؛ دم فرو بستن به وقت گفتن

بیش از ده روز از خیانت در آرای ملت و سرکوب و کشتارِ مردمِ ایران توسطِ رژیمِ آدم‌خوارِ جمهوریِ اسلامی می‌گذرد. اما هیچ خبری (1) از محکوم کردنِ این جنایت‌ها از سوی منورالفکرهایِ وطنی دیده نمی‌شود. (2) این عافیت‌طلبی و محافظه‌کاری را در یکی از هولناک‌ترین فرازهای تاریخیِ این ملت چگونه می‌توان توجیه کرد؟ پس کجا هستند روشنفکرانی که با سخنان و بیانیه‌های پرشور به مخاطبانِ خود می‌گفتند که باید در انتخابات شرکت کرد؟

مصطفی ملکیان که از چندی پیش تصمیم گرفته در رویدادهای سیاسیِ انتخاباتی بیانیه بدهد، چرا در موردِ جهنمِ پس از انتخابات سکوت کرده است؟ آیا چنین برخوردی خود نمونه‌ای از سیاست‌ورزیِ غیرِاخلاقی نیست؟

جوادِ طباطبایی که برای نخستین‌بار تصمیم گرفت در سیاستِ روز نظرِ رسمی بدهد، چرا پس از انتخابات هیچ با اعتراض‌های ملتِ ایران نسبت به این فریبکاریِ مفتضحانه و سرکوبِ خونینِ پس از آن هم‌نوایی نکرده است؟

مرادِ فرهادپور با آن هویتِ اومانیستیِ چپ‌گرا، چرا در این روزهای خونین بود و نبودش مساوی است؟ چرا هیچ سخنی از او به گوش نمی‌رسد؟

محمدرضا نیکفر (3) چرا دیگر از «آنچه در ایران می‌گذرد» هیچ نمی‌گوید؟ آیا این کم‌نویسی که در آستانه‌ی انتخابات طلسم‌ش می‌شکند باید پس از آن و در گرد و غبارِ خاک و خونِ نشسته بر جای جایِ ایران دوباره در افسونِ سکوت و نیستی فرو رود؟

خشایارِ دیهیمی و بابکِ احمدی (4) چرا جداگانه یا دونفری هیچ بیانیه‌ای در محکومیتِ سرکوب‌های پس از انتخابات صادر نمی‌کنند؟ آیا این دو که در بیانیه‌ی دعوتِ مردم به مشارکت از روندِ ناروا و تحقیرآمیزِ جاری گلایه کرده بودند، روندِ خیانت و جنایتِ پس از انتخابات را روا و افتخارآمیز می‌دانند که هیچ بانگِ اعتراضی از آنان شنیده نمی‌شود؟

آیا اهمیتِ رخدادهای پس از انتخابات کم‌تر از ماجراهای پیش از انتخابات است؟ آیا دستکاریِ گسترده در آرای مردمِ ایران و سپس کشتارِ وحشیانه‌ی آنان از سوی ولیِ‌فقیه هیچ اهمیتی ندارد؟

آقایان!

اگر شما به‌راستی در قد و قواره‌ی کنشِ سیاسی هستید، نباید آن را تنها در زمانه‌ی شادی و امید بروز دهید. درست وارونه، میزانِ راستی و تعهدِ شما در روزگارِ اندوه و ناامیدیِ مردمانِ این سرزمین محک خواهد خورد.

اما افسوس از دیدنِ یک بیانیه‌ی مشترکِ اعتراض‌آمیز از سوی شما!

بهتر است زین پس به‌جای ارایه‌ی «پروژه‌ی معنویت»، «نظریه‌ی انحطاطِ ایران»، «دیالکتیکِ سیاست و دولت»، «پروژه‌ی پارسایی» و «گزارشِ تاریخِ هستی» از نبودِ شهامتِ اخلاقی، دیالکتیکِ گفتار و کردار، ناپارساییِ روشنفکران و انحطاطِ آنان در تاریخِ شخصیِ خود آنهم در بدترین روزگارِ این کشور سخن بگویید!

پی‌نوشت‌ها:
(1) تا کنون و تا جایی که من کاویدم، تنها و تنها محسنِ کدیور و عبدالکریمِ سروش در محکومیتِ رخدادهای اخیر بیانیه داده‌اند. کدیور در بیانیه‌ی خود استادانه آبشخورِ اعتقادیِ دست‌بردن در آرای ملت را تصویر کرده است و سروش (با تمامِ نامُدارایی، پرهیاهویی، ناخویشتن‌داری، تلخ‌زبانی و بداخلاقی‌اش) نشان داده است که معنای سیاست را می‌داند. من گمان می‌کنم ماجرا بر سرِ زندگیِ در ایران و بیرون از آن نیست. مساله آن است که این دو ثابت کرده‌اند برای بیانِ رایِ خود آمادگیِ پذیرشِ پیامدهای آن را نیز دارند. کدیور زندان را تاب آورد و سروش سال‌ها در تهدید و محدودیت زندگی کرد. مساله درست بر سرِ منشِ فردی است.
(2) این در حالی ست که هنرمندانِ کشور بیانیه‌ی تند و اعتراض‌آمیزی در محکومیتِ تقلب و سرکوب صادر کردند و اساتیدِ حقوق و وکلای دادگستری نیز یکی از بهترین بیانیه‌های این روزها را در دادخواهی برای مردمِ بی‌پناهِ ایران صادر کرده‌اند و شاعران و نویسندگان نیز به همدردی با ملتی پرداختند که از زخمِ فریب و سرکوب به خود می‌پیچد.
(3) از محمدرضا نیکفر انتظارِ چنین در- جهان- نبودن ای را نداشتم. او تا پیش از این نسبت به رویدادهای سیاسیِ ایران متعهدانه رفتار کرده است. اما نمی‌دانم چرا هیچ سخنی در موردِ این روزهای سیاه نمی‌گوید و هیچ توجیهی هم برای این خموشی نمی‌بینم.
(4) از بابکِ احمدی نیز انتظارِ چنین سکوتی را نداشتم. دوستان گفته‌اند که او را در راه‌پیمایی‌های اعتراض‌آمیز دیده‌اند. اما سخن نه بر سرِ این شنیده‌ها که بر ضرورتِ پشتیبانیِ آشکار از اعتراض‌های مردمِ ایران است، درست همانطور که پیش از انتخابات چنین رویکردی در پیش گرفته شد. اما چرا در زمانه‌ی سختی و هراس هیچ نشانی از این فاش‌گویی دیده نمی‌شود؟

پس‌نوشتِ اول:
شگفت آنکه روشنفکرانِ غربی همچون نوام چامسکلی و اسلاوی ژیژک بی‌درنگ پس از خطبه‌ی رهبرِ کودتاچی در بیانیه‌ای مشترک به ابعادِ تحریک‌آمیزِ سخنانِ او پرداختند و از جنبشِ آزادیخواهانه‌ی ملتِ ایران برای احقاقِ حقِ خود پشتیبانی کردند!
پس‌نوشتِ دوم:
بالاخره و با گذشتِ دوازده روز از خیانت و جنایتِ جمهوریِ اسلامی، بیانیه‌ی کمابیش انتقادی و البته محتاطانه‌ای از جانبِ نویسندگانِ کشور نسبت به رخدادهای اخیر در روزنامه‌ی صبحِ چهارشنبه سومِ تیرماه (اعتمادِ ملی) منتشر شد که نامِ بابکِ احمدی و مرادِ فرهادپور نیز در میانِ امضاکنندگان وجود داشت.

به قولِ معروف اندک اندک جمعِ مستان می‌رسد!

پس‌نوشتِ سوم:

برخی از نقدها و نظرها را در کامنت‌های پای بازتابِ همین نوشتار در سایتِ عقلانیت – معنویت می‌توانید بخوانید!

پس‌نوشتِ چهارم:

نیکفر هم نوشت. «در ایران چه می‌گذرد؟ – مقاله‌ی دوم» را بخوانید! مهم‌ترین نکته‌اش به‌گمان‌م هشدار نسبت به رخنه‌ی ایدئولوژیکِ رژیمِ اسلامی در طبقه‌ی متوسط و شواهدی ست که برای این سخن آورده است.

اعتصاب سراسری

باید راه‌های کم‌هزینه‌تر و موثرتری برای از پای در آوردنِ این رژیمِ جنایتکار یافت.
شنبه با آن سرکوبِ خونین در خیابانِ انقلاب و پیرامون، هنگامی که به قلهک یا ولنجک می‌رفتید می‌دیدید که مردم در حالِ زندگیِ عادیِ خود هستند، انگار نه انگار که هیچ اتفاقی در کشور افتاده باشد.
این تناقض را باید از چهره‌ی شهر زدود.
سازگاریِ کاملِ شهر، یعنی بازایستاندنِ جریانِ روزمره‌ی زندگی در تمامیِ نقاطِ آن و این فراهم نمی‌شود مگر با اعتصابِ سراسری.
بازاریان، پرسنلِ صنعتِ نفت و کارمندانِ دولت باید محورِ اصلیِ هر اعتصابی باشند.
اگر اعتصاب تبدیل به یک کنشِ همگانی شود، دیگر افراد از پیامدهای شخصیِ آن نمی‌هراسند.
باید برایِ همگانی‌سازیِ اعتصاب راهی یافت!

فراخوانِ رسمیِ میرحسین به اعتصاب در همگانی شدنِ آن تاثیر دارد.

شکایت از علی خامنه‌ای به دادگاه لاهه

دادستانِ محترمِ دادگاهِ کیفریِ بین المللیِ لاهه!

از آنجا که بر اساسِ قانونِ اساسیِ رژیمِ اسلامیِ حاکم بر ایران، علیِ خامنه‌ای رهبرِ این رژیم به‌عنوانِ «ولایتِ مطلقه‌ی فقیه» اختیاراتِ نامحدود دارد و احکامِ او لازم‌الاجراست، هیچ نیرویی توانِ مقابله با خواستِ او را در این کشور ندارد. بر این پایه، علیِ خامنه‌ای به‌عنوان یک رهبرِ خودکامه، بی‌اعتنا به جان و مال و ناموسِ مردمِ ایران، دیوانه‌وار بر این کشور فرمان می‌راند و به یاریِ ایادیِ سرکوبگرِ خود روز به روز بر شمارِ شکنجه‌دیدگان و کشته‌شدگانِ این سرزمین می‌افزاید. او دیکتاتوری است که با سیاست‌های نادرست و سرکوبِ هر صدای مخالفِ خود، کشورِ ما را در آستانه‌ی ویرانیِ کامل قرار داده است.

این خفقان و سرکوب‌های وحشیانه موجب شده که فریادِ گروه‌های معترض اعم از کارگران، معلمان، دانشجویان، نویسندگان و وبلاگ‌نویسان راه به جایی نبرد و هر روز بر شمارِ شکنجه‌شدگان و اعدامیان در زندان‌ها که تنها به‌دلیلِ اختلافِ عقیده و مخالفت با مشی و عملکردِ مسئولانِ این رژیم بازداشت شده و در زندان به‌سر می‌برند، افزوده گردد.

از این رو ما امضاکنندگانِ زیر، با توجه به حکمی که آن دادگاهِ محترم درباره‌ی «عمر البشیر» رهبرِ جنایتکارِ سودان صادر کرده است، خواهانِ رسیدگی به جنایاتِ علیِ خامنه‌ای رهبرِ جمهوریِ اسلامی و صدورِ حکم مقتضی برای وی هستیم.

آدرس برایِ امضای دادنامه

تهران، شنبه سی ام خرداد: بیش از صد کشته

یکی از دوستان که در یکی از بیمارستان‌های تهران آشنا دارد، می‌گفت که تنها در تهران و تنها در روزِ شنبه بیش از صد نفر توسطِ مزدورانِ رژیمِ اسلامی کشته شده‌اند که البته هیچ‌یک از پزشکان و پرستاران اجازه‌ی اعلامِ این آمار را ندارند. خانواده‌ها تنها در صورتی می‌توانند جسد را تحویل بگیرند که برگه‌ای را امضا کنند مبنی بر آنکه عزیزِشان از پشتیبانانِ رژیم بوده است که توسطِ آشوبگران کشته شده است.
دوستی دیگر هم می‌گفت که یکی از شرایطِ تحویل دادنِ جسد، پرداختِ پنج میلیون تومان به‌عنوانِ جریمه است.

اینها البته شنیده‌ها است و خیلی روشن است که هیچ مرجعِ رسمی (حتی با وجودِ درستی‌اش) هرگز آن را تایید نخواهد کرد. اما من واقعاً خیلی دور می‌بینم که آمارِ کشته‌شدگانِ شنبه تنها نوزده نفر باشد.

مرگ بر خامنه‌ای - دو

مردمِ ما از راهِ انتخابات خواستارِ پایان دادن به خشونت و تبعیض در رژیمی شدند که تنها راهِ تنفسِ ملت را تنها از طریقِ همین صندوقِ تنگ و استصوابی باز گذاشته بود. اما ولیِ فقیه این آخرین راه را نیز به وحشیانه‌ترین و فریبکارانه‌ترین صورتِ ممکن از میان برد. او از صندوقِ رای برای ملت باتوم، گازِ اشک‌آور و گلوله به ارمغان آورد.
یادم می‌افتد به چهارشنبه بیستم خرداد و آن همه شور و امیدِ جوانانِ کشورم. ناگهان اما تصاویرِ این ده روز در برابرِ چشمان‌م رژه می‌روند.
آن شادی‌ها چگونه به غم، آن شورها چگونه به شوره‌زار، آن خنده‌ها چگونه به اشک و آن جان‌ها چگونه به جسد بدل شد!
مرگِ ندا خون‌بهای چیست؟
رهبرِ جنایتکارِ جمهوریِ اسلامی روزی تاوانِ این خون‌های پاک و جان‌های پر از آرزو را خواهد پرداخت!
از تهِ قلب‌ام می‌خواهم که همگی خواری و زبونیِ خامنه‌ای را به‌چشم ببینیم!

پس‌نوشت:
به‌راستی ویران هستم!

روز نهم: سکوت قبرستانی

شهر پر از یاجوج و ماجوج بود اما هیچ نشانی از حتی یک نفر معترض دیده نمی‌شد.

دقیق بخواهم سخن بگویم، اینچنین می‌گویم: بینِ ساعتِ پنج تا هشتِ بعد از ظهر در میدانِ هفتِ تیر، خیابانِ حافظ، ولیعصر، طالقانی، وصالِ شیرازی، قدس، شانزدهِ آذر و بالاخره میدانِ انقلاب هیچ اعتراضی ندیدم و بینِ هشت تا نهِ شب نیز در میدانِ ونک، خیابانِ فاطمی، تختِ طاووس و چهار راهِ پارک‌وی باز هم هیچ چیز جز زندگیِ به‌ظاهر عادیِ مردم جریان نداشت. گاردی‌ها و لباس‌شخصی‌ها پشه می‌پراندند، خمیازه می‌کشیدند، با یکدیگر شوخی می‌کردند و از زورِ بیکاری به بدبختِ بازاریابی ایست می‌دادند که برگه‌های تبلیغیِ فلان موسسه را میانِ مردم پخش می‌کرد و خوب وارسی‌اش می‌کردند تا نکند بیانیه، اعلامیه یا عکسِ ممنوعِ موسوی پخش کند.

می‌دانید تلخ‌ترین صحنه‌ی امروز چه بود؟ شور و شوقِ آن نوجوانِ بسیجی که وقتی از یک بغل باتومِ چوبی در دستانِ مافوقِ خود، یکی را در دست گرفت و من برقِ چشمانش را در آن لحظه دیدم.

پس‌نوشت:
فیلمی از راهپیماییِ اعتراض‌آمیزِ انبوهی از مردم در خیابانِ فرصت نیز در اینترنت وجود دارد که گفته شده است در روزِ یکشنبه سی و یکم خرداد رخ داده است.

سرکوب روز هشتم

امروز نیروهای رژیم به‌آسانی مردم را سرکوب کردند. از میدانِ هفتِ تیر گاردِ ضدِ شورش و بسیجی‌های پلشتِ بوگندو همچون مور و ملخ شهر را آلوده بودند تا میدانِ انقلاب. هر چه به‌سمتِ انقلاب می‌رفتیم به تعدادِ این نیروها نیز افزوده می‌شد. تا خیابانِ شانزدهِ آذر کمابیش هیچ جمعیتِ معترضی وجود نداشت و حتی مردم سرگرمِ رفت و آمدِ معمولِ خود بودند. از خیابانِ شانزدهِ آذر اما معترضان در دسته‌های پنجاه‌تایی وجود داشتند که توسطِ گاردی‌ها به‌سمتِ امیرآباد هدایت می‌شدند. به‌هرحال ما توانستیم واردِ خیابانِ شانزدهِ آذر شویم. تقاطعِ شانزدهِ آذر و انقلاب کاملاً حساب‌شده و پس از هر پنج دقیقه، به‌همان مدت مانعِ ورودِ جمعیت به خیابانِ انقلاب می‌شدند و اینگونه میانِ دسته‌ی معترضان فاصله می‌انداختند تا سرکوبِ دسته‌های جداگانه را به‌انجام برسانند. اما پس از ورود به خیابانِ انقلاب و در میدان شاهدِ بدترین صحنه‌ها بودیم. ماشینِ آب‌پاش با فشارِ بسیار زیادی مردم را هدف قرار می‌داد. فشارِ آب به‌حدی بود که اگر به صورت می‌خورد حتماً آسیبِ جدی به‌بار می‌آورد و با برخورد به بدن نیز شخص را می‌توانست پرت کند. مردم پشت به خیابان و در کنارِ دیوارها پناه می‌گرفتند تا ماشین رد شود. گاردی‌ها و لباس‌شخصی‌ها زن و مرد را می‌زدند. زنِ جوانی را با فرزندِ خردسالش به زمین پرت کردند و ما به چشمِ خود دیدیم که دختری را وحشیانه با باتوم زدند و این در حالی بود که همه‌ی مردم اعتراض می‌کردند و فحش می‌دادند اما گویا از دستِ هیچکس کاری ساخته نبود.
سرکوبِ امروز سراسر سیستماتیک بود. جمعیتِ معترضان به‌هیچ‌رو کم نبود (من و دوستم زمان گرفتیم و تقریباً در هر یک دقیقه هشتاد نفر از خیابانِ شانزدهِ آذر واردِ خیابانِ انقلاب می‌شدند). اما مدیریتِ سرکوب سبب شده بود تا به‌ازای هر هفت یا هشت نفر، یک گاردی وجود داشته باشد و معترضان را با ایجادِ فاصله میانِ جمعیت و هدایتِ اجباریِ افراد به گوشه‌های دور از هم در خیابانِ انقلاب، در دسته‌های پنجاه نفره محصور کنند و برای هر دسته نیز نزدیک به ده گاردی یا لباس‌شخصی بگمارند. کوچکترین اعتراضِ هر فرد را با ضرباتِ وحشیانه‌ی باتوم پاسخ می‌دادند. پسرِ جوانی را چنان زده بودند که نقشِ باتوم بر صورتش باد کرده بود و به‌دنبالِ آمبولانس برای انتقالش به بیمارستان می‌گشتند.
در برابرِ درِ اصلیِ دانشگاهِ تهران، بسیجی‌های سازماندهی‌شده از سوی حکومت کاغذ‌نوشته‌هایی با مضامینِ «ما مطیعِ امرِ رهبریم» در دست داشتند و پشتِ میله‌های دانشگاه، دانشجویان شعارهایی همچون «مرگ بر دیکتاتور» را در دست گرفته بودند.
بسیاری از مردم مرید‌پروری و گریه و زاریِ دروغینِ خامنه‌ای و فداییان اش در خطبه‌ی نمازِ جمعه را برای یکدیگر تعریف می‌کردند و پس از آن یا فحش می‌دادند و یا مسخره می‌کردند.
مردم (چنانکه از الله‌اکبرهای پرصدای دیشب نیز می‌شد حس کرد) به‌شدت از خطبه‌ی کودتا عصبانی بودند و همگی به خامنه‌ای دشنام می‌دادند.
سراسرِ خیابانِ طالقانی، قدس، وصالِ شیرازی و حافظ پر از نیروهای ضدِ شورش و لباس‌شخصی‌ها بود. به هر ننه‌قمری یک کلاه، جلیقه، باتوم و سپر داده بودند. بچه‌هایی که سنِ‌شان از چهارده سال بیش‌تر نبود و هنوز پشتِ لبِ‌شان هم سبز نشده بود، با لباسِ بسیجی و باتوم در شهر پرسه می‌زدند. نگاه‌های پر از خشم و کینه‌ی برخی از آنان به‌خوبی از کامیابیِ خامنه‌ای در تحریکِ احساساتِ‌شان حکایت داشت. برخی چهره‌ها نشان می‌داد که از همان محل و یا کسبه‌ی اطراف هستند. از سربازهای نیِ‌قلیانِ وظیفه تا گاردی‌های گنده‌ی آموزش‌دیده همگی از ساعت‌ها پیش خیابانِ انقلاب و پیرامونِ آن را به کنترل در آورده بودند.
یکی از دوستان که نتوانست سرِ قرار بیاید و با جمعیتی از معترضان به‌سمتِ انتهای امیرآباد هدایت شده بود، می‌گفت در خیابانِ جمال‌زاده تیراندازی شده بود و آمبولانس‌ها به آن سمت روانه شده بودند.
یکی دیگر از دوستان که تا نزدیکی‌های میدانِ آزادی رفته بود از شعارِ یک‌صدایِ «مرگ بر خامنه‌ای» سخن گفت و ضرب و شتمِ معترضان با کابل توسطِ ضدِ شورش و بسیجی‌ها.
شرایطِ امروز شبیه به یکشنبه‌ی کودتا بود، با این تفاوت که مردمِ معترض بیش‌تر بودند و البته به‌تناسب، سرکوبگرانِ حکومتی نیز افزوده شده بودند.
متاسفانه اعتراضِ مردمیِ امروز بسیار غریبانه سرکوب شد و ناکام ماند!
امیدوارم همگیِ معترضان تا پیش از تاریک شدنِ هوا خود را به جای امنی برسانند! چرا که برخوردِ وحشیانه‌ی امروز، نشان از آمادگی برای سرکوبِ خون‌بارِ شب داشت.
مجمعِ روحانیون نزدیکِ ساعتِ چهاردهِ بعد از ظهر (دو ساعت پیش از شروعِ راهپیمایی) در بیانیه‌ای لغوِ مراسمِ امروز را به‌دلیلِ خودداریِ دولت از دادنِ مجوز اعلام کرد. صدورِ این بیانیه چه به‌دلیلِ پیشگیری از بهانه‌جوییِ حکومت نسبت به فراخوانِ تجمعِ غیرِقانونی باشد و چه به‌سببِ شانه خالی کردن از رخدادهای احتمالی، نهایتِ بی‌مسوولیتی و دورویی است. افزون بر آن، حماقتِ محض است که کسی بخواهد از طریقِ ساز و کارهای دولتِ کودتا، به‌اعتراض ضدِ کودتا بپردازد.
میرحسینِ موسوی تا کنون هیچ موضعی در بابِ سخنانِ خامنه‌ای نگرفته است و اکنون دستِ‌کم بیش از هفت ساعت است که سایتِ کلمه می‌گوید تا یک‌ساعتِ دیگر پیامِ مهمِ موسوی خطاب به ملتِ ایران را منتشر خواهد کرد.
امروز گاردی‌ها سراسرِ میدانِ انقلاب به‌سمتِ میدانِ آزادی را بسته بودند و هر تلاشی برایِ عبور از سدِ آنان با ضرب و شتم همراه می‌شد. ما نتوانستیم از محدوده‌ی پس از میدانِ انقلاب و رخدادهای آن باخبر شویم. اما به‌هرحال قرار بود که امروز آن سه نفر در جمعِ مردم حضور داشته باشند که با سرکوبِ وحشیانه و از پیش برنامه‌ریزی شده‌ی امروز بسیار دور می‌بینم که کسی از آنان در این جمع حضور پیدا کرده باشد.
این انتخابات هرگز ابطال نخواهد شد که البته اگر می‌شد یک پیروزی برای ملت بود. باید به مطالباتِ مردم جهت داد. این رژیم دیگر مشروعیتِ کمینه و دست و پا شکسته‌ی خود را نیز از دست داده است و ماجرا نیز (بر فرضِ محال) با بازگرداندنِ آرای منتخبِ واقعیِ مردم یعنی میرحسینِ موسوی پایان نمی‌یابد. رژیم می‌توانست از فرصتِ انتخابِ مردم برای باز کردنِ فضا تا پیش از این خیانت بهره ببرد. اما پس از کودتای ولی‌فقیه دیگر هیچ راهی برای خود باقی نگذاشته است. تمامیِ پل‌های پشتِ سر خراب شده است و این فریبکاریِ بی‌شرمانه را سزایی جز سرنگونیِ رژیم نیست.
درون‌رژیمی هم که نگاه کنیم، میرحسین باید خیلی روشن ضدِ خامنه‌ای موضع بگیرد و برای سازماندهیِ مردم کاری کند. همین الان هم برای هر دو مورد بسیار دیر است!
سرکوبِ امروز گرچه ناامیدانه بود اما تجربه‌ی خوبی بود برای روزهای آینده!
باید هم‌فکری کنیم و از اعتراضاتِ خیابانیِ مردمانِ کشورهای دیگر درس بیاموزیم!
باید ببینیم چگونه می‌توان در برابرِ هدایتِ برنامه‌ریزی‌شده‌ی جمعیت به‌هدفِ دسته دسته کردن و متفرق کردنِ معترضان جهتِ سرکوبِ آسان‌ترِ آنان ایستادگی کرد.
خواهش می‌کنم هر کس در این زمینه تجربه‌ی قابلِ استفاده‌ای دارد یا لینکِ ارزشمندی می‌شناسد، دریغ نکند!

در همین زمینه:
دستِ‌کم سه نفر تیر خوردند / رادیو زمانه

بیمارستان‌ها: نوزده کشته در روزِ شنبه / رادیو زمانه

پس‌نوشت:

از میانِ آن سه نفر اکنون یقین دارم که میرحسینِ موسوی با وجودِ شرایطِ وحشتناکِ خیابانِ انقلاب، در جمعِ معترضان حاضر شده است. درباره‌ی موسوی چیزهایی در ذهن دارم که خواهم نوشت.

رهبر لخت است

چنانکه گفته بودم و پیش‌بینی‌اش هم آسان بود، خامنه‌ای سخنانِ خود را با دشمن آغاز کرد و با دشمن نیز به پایان برد و خیلی روشن خواستارِ پایانِ راهپیمایی‌های به‌حقِ مردم شد. دشمن برای خامنه‌ای (همچون هر مستبدِ کوته‌فکر) اکسیری ست که او بیش از هر دوستی به آن نیازمند است.
پشتیبانی از رئیس‌جمهورِ دروغگو و خرده‌گیری بر موسوی که به‌گفته‌ی خامنه‌ای «اوصافِ خجالت‌آور» ِ رمال و کف‌بین را بر زبان رانده و پاک کردنِ چهره‌ی احمدی‌نژاد از وصفِ «خرافاتی»، نسبت دادنِ «حرکتِ ناشیانه» و «اردوکشی» به فراخوانِ موسوی برای اعتراض‌های خیابانی و در نهایت تهدیدِ رسمی و علنی که در صورتِ ادامه‌ی اعتراضات او بارِ بعد صریح‌تر با ملت سخن خواهد گفت، همگی بیش از پیش درونیاتِ کودتاگرِ اصلی را آفتابی ساخت.

تاکید بر لزومِ پیگیریِ تخلف‌های احتمالی از راه‌های قانونی و ژستِ قاطعیت به خود گرفتن که «بنده زیرِ بارِ هیچ امرِ غیرقانونی نخواهم کرد» و منت نهادن بر سرِ نامزدها و مردم که به شورای نگهبان گفته است تا شکایات را پیگیری کنند و بیانِ تمامیِ این سخنان با لحنی که حکایتگرِ اطمینانِ خامنه‌ای از برنامه‌ی کودتا است و در نهایت گفتنِ اینکه «چطور می‌توان یازده میلیون فاصله را تقلب نامید؟» همگی به زبانِ روشن به مخاطبانِ این سخنان می‌گوید که پایانِ پیگیری‌های صرفاً قانونی هیچ چیز جز تاییدِ نهاییِ این کودتای حکومتی نخواهد بود و آنان نیز از نظرِ رهبرِ کودتاچی هیچ راهی جز پذیرش و تسلیم ندارند.
نسبت دادنِ «رذل» به یک دولتِ غربی، بیانِ عبارتِ «غلط می‌کنند چنین حرف می‌زنند» و نظایرِ چنین تعبیراتی تنها یادآورِ ژستِ احمقانه‌ی انقلابی‌گری برای کسی ست که خود از انقلابی دیگر علیهِ خود به هراس افتاده است.

خامنه‌ای همیشه دوست دارد ژستِ میانه‌روی به خود بگیرد. همگان یا در حالِ تندروی هستند یا کندروی. این طرف افراط کرده و آن طرف تفریط و من به‌عنوانِ رهبرِ کودتا اکنون به صحنه آمده‌ام تا خطِ اعتدال و حقیقتِ محض را به ملت بگویم. این نقاب اما با ادبیاتِ خامنه‌ای و روحِ حاکم بر سخنانِ امروزش هیچ سازگار نیست.
از نظرِ ولیِ فقیهِ ایران، دانشجویانِ معترض «شلوغ‌کن» هستند و او هویتِ تمامی کشتگانِ این روزها را با نامِ «بسیجی» و «حزب‌اللهی و انقلابی» مصادره و جای جنایتکار و کشته را عوض می‌کند، چنانکه تخریبِ اموالِ عمومی توسطِ بسیج و عمله‌های دستگاهِ کودتا را نیز به دشمن و آشوبگران نسبت می‌دهد.
خامنه‌ای ملت را می‌کُشد و سپس مسوولیتِ آن را بر دوشِ موسوی و کروبی قرار می‌دهد. او زیرکانه نوکِ پیکانِ تمامیِ اتهامات را به‌طرفِ مقابل برگردانده است. واکنشِ موسوی پس از این رجزخوانیِ رهبر بسیار سرنوشت‌ساز و مهم است. او یا باید با نوشتنِ نامه‌ای به رهبر با ادبیاتِ خودِ او سخن بگوید و تلاشِ خامنه‌ای برای سرپوش گذاشتن بر تقلبِ گسترده در آرای مردم و پاک کردنِ صورت مساله‌ی «بی‌اعتمادیِ مردم به رژیم» را در راستای اهدافِ همان دشمنِ موردِ بغضِ خامنه‌ای معرفی کند یا اینکه زین پس با اراده‌ای محکم‌تر به فراخوان‌ها و پیگیری‌های خود برای احقاقِ حقِ ملت ادامه دهد.

تلاشِ مزورانه برای نقابِ پشتیبانی از مردم به چهره زدن؛ مردمِ مظلوم و بی‌گناهی که می‌خواهند کسب و کار کنند و به زندگیِ خود برسند اما راهیپماییِ معترضان آسایش را از آنان گرفته، تنها در راستای اختلاف افکندن میانِ ملت و دو قطبی‌سازیِ بیش‌ترِ فضای کشور است. هر چه باشد از قدیم گفته‌اند که «تفرقه بینداز و حکومت کن!»
خامنه‌ای از گروه‌های سیاسی انتظارِ «حرف‌شنوی» دارد و لوطی با زبانِ خودش می‌گوید که نظراتِ «انتر»ش به او نزدیک‌تر است. اینها نشانه‌های صریحی است بر اراده‌ی کودتا از بالا و اینکه احمدی‌نژاد چیزی جز همان «رئیس‌جمهورِ خدوم و البته حرف‌شنو»یِ خامنه‌ای نیست.
اکنون دیگر تمامیِ عواملِ اصلیِ کودتا نیک دانسته‌اند که مردم این خیانتِ آشکار و دهن‌کجیِ بی‌شرمانه به خود را تاب نیاورده‌اند و هیچیک از دروغ‌های عمله‌های کودتا را در موردِ سلامتِ انتخابات باور نکرده‌اند. از نظرِ من محورِ تمامیِ سخنانِ خامنه‌ای از میان بردنِ همین «آگاهیِ درونی» بود. او تمامِ تلاشِ خود را کرد تا با چنگ زدن به دشمن و چاپلوسی از مردم آنان را همچنان باورمند به نظام معرفی کند و منکرِ از دست رفتنِ اعتمادِ اکثریتِ مردم نسبت به رژیم شود. وای به روزی که کودتاچی در این فریبکاریِ دوچندان و روان‌شناختی کامیاب گردد! آن روز فریبکاریِ واقعی نیز نزدِ مردم جامه‌ی راست‌کردای به تن خواهد کرد و ما خود نیز چنین شعبده‌بازیِ رسوایی را باور خواهیم کرد. اما «دریافتِ درونیِ» ملت با هزاران خطبه هم دیگر دگرگون نخواهد شد. خامنه‌ای نیز چندان امیدی به این امر ندارد و برای همین نیز دست به کارِ تهدید و ترساندن شده است.
فردا با جمعیتِ بسیار بیش‌تری باید در اعتراضِ خیابانی شرکت کرد! موسوی اگر با مردم پیش رفت که هیچ و گرنه مردم موسوی را نیز پشتِ سر خواهند گذاشت. او از اساس در این اعتراضات موضوعیت ندارد بلکه صرفاً طریقیت دارد. موسوی نماد و سمبلِ فریادِ دادخواهیِ مردم است وگرنه مساله دیگر نه برنده و بازنده بلکه رسیدنِ میزانِ فریبکاریِ رژیمِ اسلامی به مرحله‌ی ریشخندِ صریحِ ملت است.

بگذاریم خامنه‌ای نقاب را اندک اندک و هر چه بیش‌تر از رخ بردارد! بگذاریم رهبرِ کودتاچی چنانکه خود گفته بارِ دیگر صریح‌تر سخن بگوید. ولیِ فقیه با لباسِ زیر به میانِ مردم آمده است و همان بهتر که حقیقتِ عریان و زشتِ خود را به‌تمامی به‌نمایش بگذارد. از آن پس مردمِ ایران یکرنگی و راستگوییِ آن کودک را یکصدا فریاد خواهند زد که: «خامنه‌ای لُخت است!»

پس‌نوشت:
راهپیماییِ سکوت دیگر تمام شده است. دستِ‌کم باید شعارِ «مرگ بر دیکتاتور» را یک‌صدا فریاد زد. گرچه پس از این خطبه‌ی کودتا تنها شعارِ ایده‌آل «مرگ بر خامنه‌ای» است.

بازتاب در بالاترین و دنباله

بی‌مسوولیتی

اطلاعیه‌ی کروبی برای لغوِ مراسمِ امروز بسیار دیر انتشار یافته است. مهم‌ترین نشانه‌اش آنکه پنج‌شنبه روزنامه‌ی اعتمادِ ملی در صفحه‌ی اولِ خود اقدام به چاپِ فراخوانِ او برای شرکتِ اعتراض‌آمیز در نمازِ جمعه داشته است. این نهایتِ بی‌مسوولیتی است. جمعه نه روزنامه چاپ می‌شود و نه ساعتِ برگزاریِ فراخوانِ چاپ شده در روزنامه مجالِ اطلاع‌رسانیِ مناسب برای لغوِ آن را می‌دهد. کروبی در روزنامه از مردم خواسته بود تا ساعتِ دهِ صبح به‌نشانه‌ی اعتراض به کشتارهای این چند روز و با لباسِ سیاه به‌سوی نمازِ جمعه رهسپار شوند. چنین فراخوانی از جهتِ حساسیت و اهمیتِ آن چندان تفاوتی با فراخوانِ راهپیماییِ اعتراض‌آمیز به‌سوی بیتِ رهبری ندارد.
همه می‌دانیم که بسیاری از مردم روزنامه می‌خوانند اما افرادِ به‌مراتب کم‌تری امکانِ دسترسی به اینترنت و دیدنِ اطلاعیه‌ی دیرهنگامِ کروبی را در سایت دارند. او باید صبحِ پنج‌شنبه تصمیمِ نهاییِ خود را در موردِ این مراسم می‌گرفت و در همان روز اطلاعیه‌ی لغوِ مراسم را در روزنامه‌اش چاپ می‌کرد.
کروبی در بابِ آنچه فردا پیش می‌آید مسوول خواهد بود. مردم را اینچنین آسان به دهانِ کفتارها نمی‌فرستند. در چنین شرایطِ حساسی و با قطعِ بسیاری از امکان‌های ارتباطیِ مردم با یکدیگر هر حرکتی باید کاملاً حساب‌شده انجام گیرد و کوچک‌ترین سهل‌انگاری می‌تواند پیامدهای هولناکی به‌بار بیاورد.
فردا سراسرِ پیرامونِ دانشگاهِ تهران پر از نیروهای ضدِ شورش و لباس‌شخصی‌هایی ست که مجهز به انواع و اقسامِ سلاحِ گرم و سرد هستند. من یکشنبه‌ی جشنِ کودتا تجربه‌ی این حضورِ گسترده و غُرُق کردنِ سراسرِ خیابانِ طالقانی، کارگرِ شمالی، شانزدهِ آذر، قدس، چهار راهِ ولیعصر و دیگر مسیرهای نزدیک و منتهی به دانشگاهِ تهران را داشته‌ام. با این تفاوت که امروز رهبرِ کودتا قرار است در آنجا سخنرانی کند و حساسیتِ امنیتیِ حکومت و حضورِ سگ‌های خامنه‌ای صد برابرِ یکشنبه‌ی پیش است.

امیدوارم رخدادِ ناگواری برای کسی پیش نیاید!

پس‌نوشت:
تیترِ «لغوِ تجمعِ نمازجمعه» تنها برای فاصله‌ی میانِ انتشارِ آن تا تجمعِ مردم قرار داده شده بود. آن را نوشتم تا در گوگل‌ریدر و بازتاب‌های نوشته، پیامِ اصلی و فوریِ آن منتقل شود. وگرنه از ابتدا نیز هیچ تیتری برای این محتوا مناسب‌تر از «بی‌مسوولیتی» نبود.

فریب دوباره و نماز فردا

جنتی همان احمدی‌نژاد است و احمدی‌نژاد همان جنتی است و هر دو همان خامنه‌ای هستند و این میان هیچ‌کس به این مجموعه‌ی رذالت و فریب برای بازشماری یا تجدیدِ انتخابات باور ندارد. هیچ راهی جز نظارتِ بین‌المللی بر انتخاباتِ این رژیمِ تبهکار وجود ندارد.

شورای نگهبان تا چندین روز نظرِ خود را که جز تاییدِ نهاییِ انتخابات نخواهد بود، به تاخیر خواهد انداخت. به این امید که ناراحتی و عصیانِ مردم اندکی سرد شده باشد.
سخنرانیِ رهبرِ کودتاچی در نمازِ جمعه‌ی فردا کمابیش نگران‌کننده است. شکی نیست که خامنه‌ای برای پایان دادن به این جنجال می‌خواهد خطبه بخواند. اما اینکه چگونه رفتار خواهد کرد را نمی‌دانم. از رفتارِ سراسر ابلهانه‌ و دیوانه‌وارِ رژیم نسبت به انتخاباتِ جمعه‌ی گذشته اما نشانه‌های خوش‌بینانه‌ای نمی‌توان دریافت کرد. یقیناً خامنه‌ای بر گفتارِ «دشمن‌محور» ِ خود تاکیدِ بسیار بیش‌تری خواهد کرد و کسانی را در داخلِ کشور در راستای اهدافِ دشمن معرفی خواهد کرد. اما اینکه چنین سخنانی با چه چاشنی‌ای از تحریکِ احساساتِ فداییانِ او صورت بگیرد و تصفیه‌ی درونِ رژیم و جامعه را از جمعه آغاز کند یا خیر، چیزی ست که نمی‌توان اکنون درباره‌اش سخنی گفت.
این صرفاً یک گمانه‌زنی است اما امکان دارد فردا خامنه‌ای به فداییانِ آدم‌خوارِ خودش گوشه‌ی چشمِ موردِ نیاز را نشان دهد و چند روزِ دیگر هم شورای نگهبان انتخابات را تایید کند و از هفته‌ی آینده سرکوبِ مردم در گستره‌ای بسیار وحشیانه‌تر از آنچه این روزها شاهدش بودیم و شنیدیم، انجام شود.
امروز پنج‌شنبه بیست و هشتمِ خرداد در میدانِ توپ‌خانه (همانندِ روزِ گذشته در فاصله‌ی میانِ میدانِ هفتِ تیر و میدانِ انقلاب) جمعیتِ بسیار زیادی از پیر و جوان و زن و مرد در سکوت و با کاغذ‌نوشته‌های خود به اعتراض پرداختند. اخبارِ مربوط به حضور یا عدمِ حضور در نمازِ جمعه‌ی فردا ضد و نقیض بود. اما آنچه به‌نحوِ گسترده در میانِ جمعیت گفته می‌شد و پخش می‌گردید آن بود که فردا هیچ برنامه‌ی گردِهم‌آیی وجود ندارد و برنامه‌ی بعدی شنبه ساعتِ چهار در میدانِ انقلاب است. ولی با توجه به فراخوانِ کروبی برای حضور در نمازِ فردا به‌راستی نگران هستم. مساله آن است که اگر جمعیتِ معترضانِ فردا اندک باشند، همگی جان و سلامتیِ‌شان در خطرِ جدی قرار خواهد داشت. آنجا میعادگاهِ کسانی ست که جانِ هیچکس نزدِشان در برابرِ فرمانِ ولیِ‌فقیه ارزشی ندارد. بیمِ من از سرکوبِ حامیانِ کروبی و معترضانِ حاضر در نمازِ فرداست. چرا که هر کس این روزها در اعتراض‌های مردمی شرکت کرده باشد، به‌خوبی می‌داند که بیش‌ترِ شرکت‌کنندگان پیگیرِ بیانیه‌های موسوی هستند و او هیچ فراخوانی برای راه‌پیمایی به‌سوی نمازِ جمعه‌ی فردا صادر نکرده است. گرچه شرکتِ معترضان در نمازِ فردا در صورتِ تحقق به احتمالِ بسیار زیاد به کناره‌گیریِ خامنه‌ای از شرکت در نمازِ جمعه خواهد انجامید (1) و این به‌هرحال یک پیروزی برای ملت است، اما همگی باید هوشیار باشیم که یا باید با جمعیتی میلیونی به لانه‌ی زنبور رفت یا اصلاً نرفت.

(1) پیشینه‌ی خامنه‌ای نیز احتمالِ چنین رخدادی را تایید می‌کند. یادتان نرود که حضرتِ ایشان چندین ماه پیش قرار بود در دانشگاهِ علم و صنعت برای دانشجویان سخنرانی کنند اما این برنامه لغو شد. خب! دیکتاتورها بسیار نسبت به هاله‌ی قدسیِ پیرامونِ خود دل‌نگران هستند و با احتمالِ سردادنِ حتی یک شعارِ «مرگ بر خامنه‌ای» تمامیِ این ابهتِ پوشالی و حقیر یک‌باره فرو می‌ریخت.

همبستگی باشکوه

دوشنبه بیست و پنجمِ خرداد به‌آسانی می‌توانستید حسِ دریاشدن و آفریدنِ جمع را از طریقِ فرد فردِ آدمیان ببینید؛ جمعیتی باورنکردنی با تظاهراتِ اعتراض‌آمیزی که تنها سکوت داشت و از هر فریادی رساتر بود.
مخلوقِ الله‌ستیز هم حتی در کنارِ هموطنانش شعارِ الله‌اکبر را نه از سرِ باور که برای پشتیبانی از مردمی به زبان آورد که حتی حقِ محدودشان بر تعیینِ سرنوشتِ خود را به‌فریب از آنان گرفته‌اند و وارونه ساخته‌اند.
ما از میدانِ فردوسی تا میدانِ آزادی را پیاده رفتیم در حالی که تنها دست‌هایمان تصاویرِ رئیس‌جمهورِ واقعیِ مردم را در دست داشت و دستِ دیگر را به‌نشانه‌ی پیروزی بالا گرفته بودیم.
در دارازی راه، زنانِ میان‌سال و مسنی بودند که نمی‌توانستند شورِ خود را پنهان کنند و سخن از بالارفتنِ آگاهیِ نسلِ پس از خود و بزرگیِ حرکتِ امروز را حتی در سنجش با تظاهراتِ بهمنِ پنجاه و هفت با یکدیگر زمزمه می‌کردند.
کیانوشِ عیاری (سازنده‌ی شاهکارِ «تازه‌نفس‌ها» درباره‌ی تابستانِ 58) نیز به مردم پیوسته بود.
نیروهای ضدِ شورش و پلیس در سمتِ راستِ خیابانِ انقلاب تنها ما را تماشا می‌کردند و مردم عکس‌های منتخبِ واقعیِ خود را با نشانِ پیروزی به طرفِ آنها می‌گرفتند.
سیلِ جمعیت از برابرِ پایگاهِ مقاومتِ بسیجِ منتهی به میدانِ آزادی با درب‌های بسته و حضورِ حشراتی که لابه‌لای نرده‌ها می‌شد تشخیص داد، به‌آرامی رد شد.
اما متاسفانه نزدیکیِ ساعتِ هفت و نیمِ بعدازظهر نیروهای لباس‌شخصی، بسیج و ضدِ شورش با به‌آتش کشیدنِ چند نقطه و به‌هم‌زدنِ روندِ مسالمت‌آمیزِ جمعیت شروع به تیراندازیِ هوایی و سپس شلیک به مردم کردند. من از شدتِ خستگی و پس از رسیدن به میدانِ آزادی در همانجا ماندم اما با شروعِ تیراندازی‌های هوایی، مردم به‌سمتِ شمالِ میدان (خیابانِ محمدعلی جناح) هجوم بردند تا به کمکِ دیگران بشتابند ولی پس از شلیکِ مستقیم، جمعیت از آن سو به‌سمتِ جنوبِ میدان فرار می‌کردند. مردم از کشته‌شدن چیزی نزدیک به ده نفر سخن می‌گفتند و اینکه نوجوانِ بسیجیِ اسلحه به‌دست به چشمِ یکی از مردم مستقیماً شلیک کرده و او را کشته است.
هنگامِ بازگشت و نزدیکیِ ساعتِ هشت و ربعِ شب، درب‌های همان پایگاهِ مقاومتِ بسیج باز شده بود و موتورهای دوترکه و سه‌ترکه‌ی لباس‌شخصی با در دست داشتنِ اسلحه و چماق‌های چوبی و آهنی به‌سمتِ میدانِ آزادی و جمعیتِ باقی‌مانده روانه شدند.
هنگامِ بازگشت و نزدیکیِ ساعتِ دهِ شب در میانه‌ی خیابانِ انقلاب بسیاری از مردمِ تازه‌نفس به جمعیتِ تظاهرکنندگان پیوسته بودند. اما متاسفانه خطِ ویژه‌ی وسطِ خیابان پُر شده بود از نیروهای ضدِ شورش که برای حمله به مردم آماده بودند.
خواهش می‌کنم پس از ساعتِ نُهِ شب در خیابان نمانید و هر تظاهراتی را بینِ چهارِ عصر تا هشتِ شب برنامه‌ریزی کنید! چرا که پس از این ساعت سگانِ درنده‌ی حکومت به‌آسانی معترضان را سلاخی می‌کنند.
این روز و حسِ یگانه‌اش را هرگز فراموش نخواهم کرد!

پس‌نوشت:
دو تصویرِ این روز که چه‌بسا نوشتن‌اش تهی از سود نباشد:
(1)
در سیلِ جمعیتِ میلیونیِ آن روز دو جوان را دیدم که با هم دوست بودند و از یک جایی از مسیر تا پایان کنارِ همدیگر راه می‌رفتیم. بعدها هر دو را چندباری در تالارِ مولوی و تئاترِ شهر دیدم و با هم حال و احوالی کردیم. یکی از آنها که صمیمی‌تر بود همان روزِ تاریخی با من گپ و گفتی داشت. برای من شگفت‌انگیز بود که او باور به تقلب داشت اما در موردِ آرای مهدیِ کروبی با خنده چنین واکنش نشان داد: «اون که خیلی ضایع بود بابا! همش سیصدهزار رای آورد»! در حالی که اگر هیچ نشانه‌ی دیگری بر کودتای انتخاباتی جز فزونیِ آرای باطله بر رایِ کروبی نبود، همان بسنده بود تا این خیانتِ رسوا را باور نکنیم.
(2)
در همان خروشِ جمعیت میانِ مردم گاه گفتگوهایی در بابِ آنچه پیش آمده در می‌گرفت. سخنی از مردی میانسال به یاد دارم که گویا خطاب به کسانی که موسوی را مرکزِ ثقلِ این بیداری می‌دانستند گفت «آقای موسوی در این میان موضوعیت ندارد. او تنها یک راه برای ملت است. اگر کوتاه بیاید ما همچنان راهِ خودمان را می‌رویم».

جشن کودتا

متاسفانه روزِ یکشنبه بیست و چهارمِ خرداد با دو تن از دوستان به خیابانِ انقلاب رفتیم تا شاهدِ شادیِ کسانی باشیم که ترکیبی بودند از مزدوران، خانواده‌های بدبختِ دلخوش به دجال و البته قشرِ مذهبیِ حکومتیِ جامعه‌ی ایران.
حضور در آن جمع چیزی جز خودآزاری نبود. آنها با بی‌شرمیِ تمام هر چه خواستند گفتند و ادای جوانانِ سبزپوشِ پیش از انتخابات را نیز درآوردند؛ دسته‌جمعی می‌گفتند «موسوی، پَر!»
شعارها بر ضدِ هاشمی با اوصافی چون «دزد» به‌فراوانی در جمعیت تکرار می‌شد.
گاردِ ضدِ شورش و نیروهای لباس‌شخصی کلِ محدوده‌ی انقلاب، ولیعصر و اطرافِ دانشگاهِ تهران را غُرُق کرده بودند تا هم از نمایشِ برگزار شده حفاظت کنند و هم مخالفان و مردمِ معترض را سرکوب کنند. مزدوران و فریب‌خوردگان برای گماشته‌ی خامنه‌ای هورا می‌کشیدند و هم‌هنگام گاردِ ضدِ شورش و لباس‌شخصی‌ها به جمعیتِ ما معترضان حمله‌ور می‌شدند. تا جایی که من فهمیدم مطلقاً از خیابانِ قدس به بعد را گاردی‌ها بسته بودند و در همان خیابان هم به‌دنبالِ مردم افتاده و با باتوم ازشان پذیرایی می‌کردند.
هنگامِ بازگشت از روبروی وزارتِ کشور رد شدیم و گویی در حالِ دیدنِ پادگان باشیم. چرا که داخلِ این تقلب‌خانه پر شده بود از پلیسِ ضدِ شورش و سراسرِ خیابانِ فاطمی نیز مثلِ گورستان خلوت و ساکت بود.
در نزدیکیِ تخت‌طاووس اما تظاهراتِ مردمی توسطِ لباس‌شخصی‌ها به‌شدت در حالِ سرکوب‌شدن بود.
روزِ بسیار بد و ناامیدکننده‌ای بود!

مرگ بر خامنه‌ای - یک

انتخاباتی که قرار بود به صندوقِ رای پایان یابد، به پلیسِ ضدِ شورش و چوب و چماق ختم شده است.

در همین زمینه:

مرگ بر خامنه‌ای / عنکبوت

از ناآرامی پایتخت

صحنه‌هایی که دیشب (بیست و سومِ خرداد) در خیابانِ ولی‌عصر و میدانِ انقلاب به چشم دیدم تنها تلخ نبود، بلکه بسیار نگران‌کننده بود. پلیس مردم را در نهایتِ توحش با باتوم می‌زد و به‌نحوی سخاوتمندانه تیرِ هوایی و بدتر از همه گازِ اشک‌آور بود که شلیک می‌شد.

شرایطِ ناامنی حکمفرما است. در حینِ سرکوبِ مردم توسطِ پلیس، مشتی لات و اوباش تلاش داشتند دختری چهارده ساله را سوارِ موتور کرده و بربایند. جوانان از لاستیک تا سطل‌های زباله را در جای جایِ شهر آتش زده بودند.

تخریبِ اموالِ عمومی در سطحِ وسیعی صورت می‌گیرد. شیشه‌های دو بانکِ روبروی یکدیگر در خیابانِ ولی‌عصر منتهی به خیابانِ انقلاب کاملاً خرد شد و آژیرِ خطرِ بسیاری از بانک‌ها به صدا در آمده بود.

در بخشی از مردم نفرتِ همگانی نسبت به تمامیِ شخصیت‌های جمهوریِ اسلامی ایجاد شده است؛ جملاتی نظیرِ «همه‌ی شان خائن هستند.» و از این گونه. تخریبِ اموالِ عمومی نیز انزجارِ پاره‌ای افراد را برانگیخته بود. روحیه‌ی حاکم بر آنها آرامشِ شهر به هر قیمتی است.

شعارهای دانشجویان که خصوصاً در نزدیکیِ خیابانِ شانزدهِ آذر درگیری‌های‌شان با پلیس شدیدتر می‌شد، چنین بود: «گفتیم تقلب بشه، ایران قیامت می‌شه.»، «مرگ بر دیکتاتور»، «موسویِ با غیرت، حمایت حمایت»، «مرگ بر طالبان، چه کابل چه تهران» و از این قبیل.

بسیاری از مردم گریه می‌کردند و از موسوی توقع داشتند در برابرِ کودتا بایستد. گمان می‌کنم فراخوانِ موسوی به یک خیزشِ عمومی و آرام سراسرِ پایتخت و شهرستان‌ها را در بر بگیرد. مردم عصبی، ناامید، شوکه و بسیار رنجیده‌خاطر هستند. روزهای آینده آبستنِ رخدادهای شومی خواهد بود. در چنین شرایطی دیگر هیچ چیز ناممکن نیست.

چرتکه

جمهوریِ اسلامی در محاسباتِ خود اشتباهِ بزرگی کرده است. نمی‌توان به همین سادگی از سرمایه‌ی درونیِ یک ملت بهره‌برداری کرد و هم‌هنگام آن را به تاراج برد. دستِ‌کم چنین شتابان نه! ولی گویا رهبرِ ایران دیگر تابِ اندک دشواری را نیز در پیش‌بردِ اهدافِ خود ندارد. طراحی‌های بلندمدت جای خود را به اراده‌ی کوتاه‌مدت داده است. کودتای یک‌شبه‌ی خامنه‌ای خود بهترین گواه بر پایانِ مدارای او با هر جریانِ ناسازگار است. اداره‌ی کشور به چنین شیوه‌ای آینده‌ی تاریکی در پیش دارد. خامنه‌ای می‌توانست آهسته و پیوسته به استبدادِ پنهانِ خود ادامه دهد. اما از امروز تا زمانی که به‌هر سبب روزگارِ این رژیم به‌سر آید، دوره‌ی سراسر متفاوتی از تاریخِ سیاسیِ آن آغاز گردیده است. فراز و فرودِ دورانِ پیشِ رو از جنسِ سی سالِ گذشته نخواهد بود و دورنمای شومی را از هم‌اکنون در چشمانِ تک تکِ ملتِ ایران می‌توان دید.

پس‌نوشت:
شاهد از غیب رسید.

انتخابات دهم ریاست‌جمهوری

1. سخن گفتن در موردِ این انتخابات کارِ چندان ساده‌ای نیست و اکنون زمانِ مناسبی برای تحلیلِ رخدادهای یک ماهِ اخیرِ ایران نیست. چرا که دامنه و تاثیرِ برخی از این رویدادها چه‌بسا در آینده سویه‌های بیش‌ترِ خود را نمایان سازد. اما اگر این روزهای تهران و خصوصاً چهارشنبه بیستمِ خرداد را دیده باشید خوب می‌فهمید که این دوره با تمامیِ انتخاب‌های پیشین تفاوت دارد. باید پرسید چه می‌توان کرد تا همین جمعیت و با همین شور و شوق برای درخواستِ برگزاریِ یک رفراندومِ قانونی و آزاد به خیابان‌های تهران سرازیر شوند.
2. از منظری کل‌گرایانه این انتخابات هیچ برنده‌ای جز جمهوریِ اسلامی ندارد. بُردِ نظام نیز از هم اکنون روشن است. گرچه من باورِ چندانی به پتانسیلِ بزرگنمایی‌شده‌ی «میزانِ مشارکت» در درازگردیدنِ عمرِ رژیمی سیاسی همچون جمهوریِ اسلامی ندارم اما به‌هر روی این پیروزی در حدِ گونه‌ای ژست‌گرفتنِ گذرا در برابرِ دولت‌های جهانی می‌تواند رژیم را در ادعای داشتنِ پشتوانه‌ی مردمی موجه جلوه دهد.
3. از منظرِ جزئی‌نگرانه من به میرحسینِ موسوی رای دادم. درباره‌ی او در یادداشتِ «تصویر یا کاریکاتور» نوشته‌ام. دورِ پیشین تلاشِ خود را برای روی کار نیامدنِ این هالوی به‌ظاهر زیرک انجام دادم و در این دور با تاکیدی بیش‌تر و بدونِ چنگ زدن به پروژه‌ی لولوسازی از احمدی‌نژاد که توسطِ اصلاح‌طلبانِ رانده‌شده از قدرت پیگیری می‌شود، باور دارم که ماندنِ او در راسِ قدرتِ اجراییِ کشور ویرانی‌های جبران‌ناپذیری برای ما به‌مثابه‌ی یک ملت و خصوصاً طبقه‌ی متوسطِ شهری و جنبش‌های اجتماعی به‌بار خواهد آورد.
4. چنانکه پیش‌تر هم گفته‌ام، هیچ باوری به استلزام میانِ شرکت در انتخابات و مشروعیت‌سازی برای رژیم ندارم و هیچ رابطه‌ی ضروری میانِ بدتر شدنِ شرایطِ کشور و سرنگونیِ حکومتِ اسلامی نمی‌بینم.
5. دورانِ اصلاحات به‌پایان رسیده است درست به‌همان دلیل که از دلِ آن، دولتِ سرکوبگرِ کنونی زاییده شد. میرحسین هم از این جهت و هم از جهتِ منظومه‌ی فکری‌اش، به‌درستی و تا حدِ امکان از برچسبِ اصلاح‌طلب دوری جسته است. برخلافِ خردادِ دوزاده سالِ پیش، اکنون همه می‌دانیم که بنا نیست دگرگونیِ بنیادینی در ساختارِ رژیم پدید آید و واقع‌بینیِ پشتیبانانِ دارای نگرشِ سیاسی از موسوی بیش از آنکه به عقب‌نشینی از گفتمانی شکست‌خورده تعبیر شود، بهتر است به درکِ درستِ معادلاتِ کنونی در مرتبه‌ی سرانِ حکومت و شرایطِ حاکم بر جامعه‌ی ایران در اثرِ سیاست‌های دولتِ نهم بازگردانده شود.
6. با نگاه به خیزشِ آرام و هم‌هنگام هنجارشکنِ اجتماعیِ شکل‌گرفته پیرامونِ میرحسینِ موسوی و انتخاباتِ دهمِ ریاست‌جمهوری، پیش‌بینیِ مشارکتِ بالایِ مردم در پای صندوق‌های رای دشوار نیست و از هم اکنون به همانندهای اسماعیلِ نوری‌علا از بابتِ بی‌حساب شدنِ نسلِ من با نسلِ او می‌توان شادباش گفت! اما افزون بر تهی بودنِ چنین نگرشی از بن‌مایه‌های تاریخی، به‌راستی قیاسِ سرنگون‌سازی رژیمِ پهلوی با شرکت در این دوره از انتخاباتِ جمهوریِ اسلامی نشانه‌ی درکِ نامتوازن و ناراستِ نویسنده حتی بر اساسِ منطقِ همین نگرشِ غیرتاریخیِ نسلی است. بینشِ سیاسیِ کسی چون داریوشِ همایون درباره‌ی این دوره از انتخابات در میانِ اپوزوسیونِ خارج‌نشین کم‌یاب است.
7. تحریم یا در شکلِ شخصی‌اش رای ندادن، به‌هیچ وجه به‌معنای انفعال یا بی‌توجهی به سرنوشتِ سیاسیِ کشور نیست. دستِ بر قضا درصدِ بسیار گسترده‌ای از فعالانِ حقوقِ بشر و کنشگرانِ سیاسیِ مخالفِ رژیم که در ایران زندگی می‌کنند از همین کسانی هستند که در انتخابات شرک نمی‌کنند. دلنگرانیِ آنان برای این سرزمین انکارشدنی نیست. رویکردِ آنان با رویکردِ فارغ‌دلانی که بدونِ هیچ حساسیتی به رخدادهای ایران و از برکتِ همین رژیمِ سرکوبگر یک‌شبه ثروتمند شدند و به هیچ چیز جز منافعِ شخصیِ خود نمی‌اندیشند، هرگز قابلِ قیاس نیست. موضع نسبت به هر انتخاباتی می‌تواند مثبت باشد و منفی. اما موضعِ منفی نسبت به انتخابات را به‌صرفِ منفی بودنش نمی‌توان انفعال نامید و آن را از حیثیتِ موضع‌گیری و فعالیت نیز خلع کرد. کنشِ منفی هم از سنخِ کنش است و هم از سنخِ نفی؛ باید چنین کنشگریِ سیاسی را به‌رسمیت شناخت.
8. اما درباره‌ی «منطقِ تحریم» سخن بسیار می‌توان گفت (تعریفِ من از «تحریم» رویکردی ست که هم خود در انتخابات شرکت نمی‌کند و هم از دیگران می‌خواهد که در انتخابات شرکت نکنند). همین‌قدر بگویم که چنین الزامِ مطلقی بر دوری از آنچه «بازیِ سیاسیِ رژیم» می‌نامند، ناگزیر «شرایطِ سیاسیِ اینجا و اکنونِ کشور» را نادیده می‌گیرد و همین کاستی مهم‌ترین نشانه برای تردید در درستیِ چنین رویکردی است. تحریمیان آگاهانه ناچارند اهمیتِ انتخاباتِ امروز را انکار کنند و تمامیِ کشمکش‌های واقعی در سطحِ سرانِ رژیم را بازیِ فریبنده‌ی ج.ا.ا بنامند. اما چنانکه از گستره‌ی حضورِ بی‌پرده‌ی ایرانیان در خیابان‌های تهران و شهرستان‌ها می‌توان دریافت، منطقِ رفتارِ اجتماعیِ مردم با رویکردِ پیش‌گفته، تفاوتِ بنیادین دارد.
9. هر کس همان‌قدر که حق دارد در این انتخابات شرکت کند، حقِ شرکت نکردن در آن را نیز دارد و خوب است پشتیبانانِ «منطقِ مشارکت» که درست از کاستیِ مطلق‌انگاریِ انتزاعیِ نظریه‌ی رو در روی خود رنج می‌برند، یکبار برای همیشه یاد بگیرند که «حقِ رای ندادن» را به‌رسمیت بشناسند. درست به‌همان قیاس که باورمندان به «منطقِ تحریم» باید «حقِ رای دادن» را به‌رسمیت بشناسند. طبعاً الزامِ مطلقِ نهادینه در هر دو نظریه کمابیش مانعِ به‌رسمیت‌شناختنِ حقِ طرفِ مقابل می‌گردد. اما از وادیِ نظریه که جدا گردیم، در گستره‌ی جامعه چنین «حق‌شناسی»ای زمینه‌ی مدارا و همدلیِ دوسویه میانِ دو طرف را فراهم خواهد ساخت. چرا که هدفِ مشترکِ هر دو گروه مخالفت با رژیمِ اسلامی و دلنگرانی برای این سرزمین است که در دو رویکردِ متقابل پیگیری می‌شود (بحثِ پشتیبانانِ ج.ا.ا یا مزدورانِ رژیم روشن است).
10. دوگانه‌های ارزشیِ شکل‌گرفته در این انتخابات همچون صداقت/دروغ از حدِ احساساتِ چند روزه فراتر نخواهد رفت و ساده‌اندیشی است اگر کسی چنین دوقطبی‌هایی را جدی بگیرد و بر اساسِ آن رفتارِ خود را تنظیم کند. این مفاهیم به‌درستی دارای طیفی رنگارنگ هستند و بحث نه بر سرِ صداقت/دروغ که بر محورِ نوعِ دروغ، تاثیرِ دروغ و مقدارِ دروغ است. یعنی به‌تعبیری کیفیت، کمیت و پیامدهای دروغ است که در این دوره حساسیت‌برانگیز گردیده است. وگرنه موسوی نیز در بابِ نقشِ خود در اعدام‌های دهه‌ی شصت و انقلابِ فرهنگی راستگو نبوده است. مساله آن است که احمدی‌نژاد خودِ «پارادوکسِ دروغ‌گو» است اما با این تقریر: «دروغ‌گو گفت هر آنچه من می‌گویم راست است.»
11. نوشتنِ این یادداشت تنها و تنها برای آن بود که از روندِ همیشگیِ این وبلاگ برای دوری از خودسانسوری و نقاب‌سازی دوری گزینم. نمی‌توانستم در انتخاباتِ امروز به موسوی رای بدهم اما فضای این سرا رنگ و بوی دیگری داشته باشد.